czwartek, 3 grudnia 2009

Najbardziej zagrożone wyginięciem ssaki - Azja - część VIII






Nycticebus bengalensis

Nycticebus coucang

Nycticebus coucang

lori wysmukły ( Loris tardigradus )

Loris lydekkerianus nordicus

lori mały ( Nycticebus pygmaeus )

Nycticebus pygmaeus

Nycticebus pygmaeus

lori kukang ( Nycticebus coucang )

Nycticebus coucang

Nycticebus coucang

Lori kukang ( Nycticebus coucang )

Bos mutus

Bos mutus

Bos grunniens grunniens - zoo Toronto

jak ( Bos grunniens grunniens ) - zoo Toronto

Muntiacus reevesi micrurus

Muntiacus reevesi

Muntiacus gongshanensis

Muntiacus feae

Muntiacus feae

Muntiacus feae

mundżak czarny ( Muntiacus crinifrons )

mundżak chiński ( Muntiacus reevesi )

młody mundżak chiński ( Muntiacus reevesi )

portret mundżaka wielkiego ( Muntiacus vuquangensis )

mundżak wielki ( Muntiacus vuquangensis )

Muntiacus atherodes - w warunkach naturalnych

Muntiacus muntiak pleicharicus

Muntiacus muntiak pleicharicus

Muntiacus muntiak pleicharicus

Muntiacus muntiak peninsulae

Muntiacus muntiak muntiak

portret Muntiacus muntiak muntiak

Muntiacus muntiak curvostylis

Muntiacus muntiak muntiak na jednym wybiegu z kangurem

młody lew ( Panthera leo ) - ogród zoologiczny Wrocław

samiec lwa azjatyckiego ( Panthera leo persica ) - Gir Forest Park Narodowy

lew azjatycki ( Panthera leo persica )

samica - Panthera leo persica

samiec Panthera leo persica

Panthera leo nubiscus - jeden z afrykańskich zagrożonych podgatunków

Lew azjatycki, lew indyjski, lew perski - ( Panthera leo persica ) drapieżnik z rodziny kotów. Podgatunek lwa ( Panthera leo ).

Dawniej występował od Synaju, Palestyny, Anatolii poprzez Persję aż do Indii i Bangladeszu. Na północy jego zasięg sięgał Kaukazu oraz stepy Azji Środkowej po Wyżynę Tybetu.
Obecnie został ograniczony do Gir Forest Park Narodowy w Indiach. Populacja szacowana na ok. 200 osobników.

Znany od starożytności, polowali na niego Hetyci w Anatolii. Sumerowie, Babilończycy czy Asyryjczycy w Międzyrzeczu.
W czasach nowożytnych został wytępiony w czasie krucjat z terenów Palestyny. Arabowie, Persowie, Turcy oraz nomadowie mongolscy wytępili go około X - XIII w. z Kaukazu, Anatolii, stepów Azji Środkowej oraz terenów dzisiejszego Iraku, Iranu, Afganistanu i Pakistanu.

Zamieszkuje otwarte równiny, obrzeża lasów oraz prześwietlone lasy.

Żyje w grupach rodzinnych, składających się z samic z młodymi oraz jednego lub dwóch dorosłych samców ( bracia ).
Wyraźny dymorfizm płciowy : dorosły samiec posiada grzywę wokół głowy, brak jej natomiast u samicy.

Głównymi zagrożeniami jest :
- niszczenie środowiska naturalnego
- przeludnienie
- kłusownictwo
- nielegalny wypas bydła domowego na terenach występowania, lwy polują na bydło jako łatwiejszą zdobycz co prowadzi do konfliktu człowiek - lew
- trucie lwów w celu ochrony wypasanego bydła

Lew jest zwierzęciem od starożytności oswajanym i trzymanym przez człowieka w jego bliskości ( częściej afrykański kuzyn ).
Od początków istnienia ogrodów zoologicznych stał się ich podstawowym " eksponatem". Dobrze rozmnaża się w niewoli. Obecnie w ogrodach zoologicznych rozmnaża się tylko podgatunki lwa zagrożone wyginięciem jak lew azjatycki.



"
Mundżak indyjski - ( Muntiacus muntiak ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jest to jeden z najmniejszych jej przedstawicieli.

Występuje w Indiach, na Cejlonie, w Azji Południowo - Wschodniej, Wyspach Sundajskich.
Tworzy liczne podgatunki :
- Muntiacus muntiak annamensis - z Indochin,
- Muntiacus muntiak aureus - z Indii,
- Muntiacus muntiak bancanus - z wysp Banka i Billiton,
- Muntiacus muntiak curvostylis - z Tajlandii,
- Muntiacus muntiak grandicornis - z Birmy,
- Muntiacus muntiak malabaricus - z południowo - wschodnich Indii i Sri Lanki,
- Muntiacus muntiak montanus - z Sumatry ( uważany za oddzielny gatunek ),
- Muntiacus muntiak muntiacus - z Jawy i południowej Sumatry,
- Muntiacus muntiak muntiak - z centralnych Indii,
- Muntiacus muntiak nainggolani - z wyspy Bali i Lombok,
- Muntiacus muntiak nigripes - z Wietnamu i wyspy Hainan,
- Muntiacus muntiak peninsulae - z Malezji,
- Muntiacus muntiak pleicharicus - z południowego Borneo,
- Muntiacus muntiak robinsoni - z wyspy Bintan i Archipelagu Linga,
- Muntiacus muntiak rubidus - z północnego Borneo,
- Muntiacus muntiak vaginalis - z południowo - zachodnich Chin i Birmy.

Zamieszkuje zarówno górskie jak i nizinne lasy, otwarte równiny porośnięte wysoką trawą, zakrzewienia oraz dżungle.

Aktywny głównie późnym popołudniem, wieczorem oraz o świcie. Dzień spędza ukryty w gęstych trawach lub krzewach. Porusza się po wydeptanych i korytarzach. Jest bardzo ostrożnym i skrytym zwierzęciem, w razie zagrożenia błyskawicznie rzuca się do ucieczki i znika szybko wśród traw i zarośli.
Żyje samotnie, łącząc się w pary tylko w okresie rui.

Głównymi zagrożeniami jest :
- wycinanie lasów
- niszczenie środowiska naturalnego
- przeludnienie
- kłusownictwo dla mięsa i skór
- nielegalny odłów i hodowla przy domach ( głównie Indie )
- nielegalny handel zwierzętami

Duża atrakcyjność tego miniaturowego, ruchliwego i łatwo oswajającego się zwierzęcia sprawiły, że już w drugiej połowie XIX w. trafił do europejskich ogrodów zoologicznych. Łatwość aklimatyzacji, odporność na trudne warunki zyskały mu wielu zwolenników. Jest częstym zwierzęciem parkowym - głównie w Anglii.
W warunkach zoo trzymany w grupach rodzinnych, składających się z kilkunastu osobników. Wykazuje wtedy silne więzy rodzinne i wydarzenia typu poród czy choroba jednego z członków klanu jest dużym przeżyciem dla całej grupy.



"
Mundżak chiński ( Muntiacus reevesi ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jest nieco mniejszy niż mundżak indyjski.

Występuje w Chinach i na Tajwanie.

Tworzy podgatunki :
- Muntiacus reevesi jiangkouensis - z centralnych Chin,
- Muntiacus reevesi micrurus - z Tajwanu,
- Muntiacus reevesi reevesi - z południowo - wschodnich Chin.

Dobrze zaaklimatyzował się w Anglii, gdzie jego dzika populacja stale wzrasta. W Europie występuje jeszcze w stanie dzikim we Francji i Holandii.

Zamieszkuje zarówno nizinne jak i górskie lasy.
Biologia i zachowanie jak mundżaka indyjskiego.
Zagrożenia jak u poprzedniego gatunku.

W warunkach wiwaryjnych jest tak samo atrakcyjną " pozycją ekspozycyjną " jak mundżak indyjski. Również trzymany w grupach rodzinnych, pomimo samotniczego trybu życia.


"
Mundżak czarny ( Muntiacus crinifrons ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jeden z większych gatunków rodzaju Muntiacus.

Występuje w południowo - wschodnich Chinach i północnej Birmie.
Zamieszkuje górzyste, leśne tereny na wysokości 800 - 1000 m n.p.m.
Biologia i zachowanie jak u innych przedstawicieli rodzaju Muntiacus.
W odróżnieniu od innych gatunków mundżaka, nie stwierdzono przypadków zjadania organizmów zwierzęcych. Typowy roślinożerca.
Zagrożenia jak u pozostałych gatunków mundżaka.

W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.



"
Mundżak wielki ( Muntiacus vuquangensis ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Największy przedstawiciel rodzaju Muntiacus.

Odkryty w 1994 roku.
Występuje w Wietnamie i środkowym Laosie.
Zamieszkuje lasy o gęstym poszyciu.
Biologia i zachowanie zbliżone do mundżaka indyjskiego.
Zagrożenia jak u wszystkich przedstawicieli rodzaju Muntiacus.

W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.



"
Mundżak borneański ( Muntiacus atherodes ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Do niedawna uważany za podgatunek mundżaka indyjskiego.
Gatunek słabo poznany.
Występuje na Borneo.
Zamieszkuje dżungle.
Biologia i tryb życia podobne do pozostałych gatunków z rodzaju Muntiacus.
Zagrożenia jak u innych gatunków mundżaka.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.



"
Mundżak tajski ( Muntiacus feae ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Gatunek słabo poznany.
Wyodrębnia się dwa podgatunki :
- Muntiacus feae feae
- Muntiacus feae rooseveltorum
- obecnie uważany za osobny gatunek

Występuje : w południowych Chinach, Laosie, Birmie, Tajlandii i Wietnamie.
Zamieszkuje nizinne i górskie lasy.
Biologia i tryb życia jak u innych przedstawicieli rodzaju Muntiacus.
Zagrożenia jak u innych gatunków mundżaka.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.



"
Muntiacus gongshanensis - parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jest podobny i blisko spokrewniony z mundżkiem czarnym ( Muntiacus crinifrons ).
Gatunek słabo poznany.
Występuje w Chinach, Tybecie i północnej Birmie.
Zamieszkuje nizinne i wyżynne, wiecznie zielone lasy.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u innych gatunków rodzaju Muntiacus.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.



"
Muntiacus puhoatensis - parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Wyodrębniony w 1997 roku.
Biologia i tryb życia słabo poznane.



"
Mundżak sumatrzański ( Muntiacus montanus ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Do niedawna opisywany jako podgatunek mundżaka indyjskiego.

Odkryty w 1914 roku, ale od 1930 roku brak obserwacji. W 2002 został ponownie odkryty w Parku Narodowym Kerinci Seblat na Sumatrze.
Występuje tylko na Sumatrze.
Zamieszkuje wilgotne lasy.
Biologia i tryb życia mało poznany.
Zagrożenia jak u pozostałych gatunków.
W niewoli - brak danych.



"
Mundżak putao ( Muntiacus putaoensis ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych.
Odkryty w 1997 roku w Birmie, przez biologa Alana Rabinowitza.
W 2002 odkryto go również w Namdapha Tiger Reserve ( wschodni Arunachal Pradesh - Indie ).
Występuje w Birmie, na wschód od Putao.
Zamieszkuje gęste lasy, spotykany na wysokości 450 - 600 m n.p.m.
Biologia i tryb życia słabo poznany.
Potomstwo nie posiada na sierści żadnych plam, co różni go od innych przedstawicieli rodziny jeleniowatych.
W niewoli - brak danych.



"
Mundżak Roosevelta ( Muntiacus rooseveltorum ) ssak parzystokopytny z rodziny jeleniowatych. Opisywany też jako podgatunek mundżaka tajskiego ( Muntiacus feae rooseveltorum ).
Występuje w Laosie i Wietnamie oraz w prowincjach Yunnan i Yuanjang w południowo - zachodnich Chinach.
Zamieszkuje lasy.
Po raz pierwszy opisany w 1932 roku z terenu Laosu.
Biologia i tryb życia słabo poznany.
Nazwę naukową zawdzięcza Theodore ( Jr ) i Kermit Roosevelt, którzy w 1929roku przekazali upolowany okaz do Field Museum.



"
Muntiacus truongsonensis - ssak parzystokopytny z rodziny jeleniowatych. Jest to jeden z najmniejszych mundżaków, o połowę mniejszy niż mundżak indyjski.
Odkryty w 1997 roku, w górskich lasach Son Truong - Wietnam.
Żyje na wysokości 400 - 1000 m n.p.m. , gdzie tworzy sieć ścieżek w gęstych zaroślach.
Biologia i tryb życia słabo poznane.



"
Jak ( Bos mutus ) ssak parzystokopytny z rodziny krętorogich. Udomowiona forma ( Bos grunniens ).

Występuje w stanie dzikim na Wyżynie Tybetańskiej na wysokości 4300 - 6100 m n.p.m. oraz we wschodnim Kaszmirze.
Został udomowiony w Mongolii i górach Azji Środkowej.

Zamieszkuje otwarte wyżynne równiny i doliny.
Jest doskonale przystosowany do warunków górskich. W zimie schodzi w niżej położone miejsca a latem wspina się aż do 6100 m n.p.m.
Żyje w niewielkich stadach, samice z młodymi osobno, młode byki tworzą grupy kawalerów a stare, dorosłe byki żyją samotnie. Tylko w okresie rui łączą się w większe stada, towarzyszą temu zacięte walki byków.
Populacja dziko żyjących jaków szacowana jest na ok.2000 - 3000 osobników.

Główne zagrożenia gatunku to :
- odławianie młodych osobników, w celu oswojenia i dalszej hodowli
- nielegalne polowania dla mięsa i skór
- utrata siedlisk spowodowana przez ludzi

Powszechnie hoduje się go w górach i na wyżynach Azji Środkowej. Jest wykorzystywany jako zwierzę juczne i pociągowe. Dostarcza również mleka, mięsa, skóry i włosia. Jego wysuszone odchody służą jako opał w Tybecie. Jest zwierzęciem wszechstronnie użytkowym. Dobrze krzyżuje się z bydłem domowym. Samce tych mieszańców zwane ortonami lub hajnykami są bezpłodne.

W ogrodach zoologicznych trzymane są osobniki udomowione. Jest zwierzęciem mało wybrednym i dobrze aklimatyzującym się, chociaż nie przepada za dużą wilgotnością powietrza.



"
Lori wysmukły ( Loris tardigradus ) ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych.

Występuje w południowych Indiach i na Cejlonie.
Tworzy podgatunki :
- Loris tardigradus nyctoceboides
- Loris tardigradus tardigradus
Zamieszkuje lasy.

Atywny głównie po zmroku. Żyje samotnie. Porusza się bardzo powoli, często zawisa na gałęzi głową w dół, trzymając się chwytnymi stopami. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest jego bardzo smukła sylwetka.

Główne zagrożenia to :
- niszczenie środowiska naturalnego
- wycinanie lasów
- utrata naturalnych siedlisk
- przeludnienie
- nielegalny handel żywymi zwierzętami
- kłusownictwo ( łowienie żywych okazów do domowej hodowli )

W ogrodach zoologicznych jest cenną i atrakcyjną pozycją. Bywa jednak kłopotliwy i rzadko można go zobaczyć w kolekcjach zwierząt zoo.



"
Loris lydekkerianus - ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych. Gatunek wywodzący się z lori wysmukłego ( Loris tardigradus ).
Występuje w podgatunkach :
- Loris lydekkerianus lydekkerianus - Indie
- Loris lydekkerianus malabaricus - Indie
- Loris lydekkerianus grandis - Sri Lanka
- Loris lydekkerianus nordicus - Sri Lanka
Zamieszkuje nizinne i wyżynne lasy w Indiach i na Cejlonie.
Prowadzi nocny i nadrzewny tryb życia. Porusza się bardzo powoli.
Biologia i zagrożenia jak u poprzedniego gatunku.
W niewoli - brak danych.



"

Lori kukang ( Nycticebus coucang ) ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych. Największy przedstawiciel podrodziny Lorisinae.
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej i Wyspach Sundajskich oraz Filipinach.
Tworzy podgatunki :
- Nycticebus coucang coucang - z Birmy, Tajlandii, Malezji
- Nycticebus coucang javanicus - z Jawy
- Nycticebus coucang menagensis - z Borneo i Filipin

Zamieszkuje lasy.
Aktywny głównie po zmroku, żyje samotnie. Porusza się jeszcze wolniej od lori wysmukłego ( Loris tardigradus ).
Zagrożenia jak u poprzednich gatunków.

W ogrodach zoologicznych jest częściej hodowany niż dwa poprzednie gatunki. Mimo to jest rzadki.




"

Lori bengalski ( Nycticebus bengalensis ) ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych.
Jeden z większych gatunków podrodziny Lorisinae. Został nie dawno uznany za osobny gatunek - podgatunek Nycticebus coucang.

Występuje od Bhutanu i Północno - Wschodnich Indii, poprzez Bangladesz, Birmę, Tajlandię, Laos, Wietnam oraz południowe Chiny aż do północnej części półwyspu Malajskiego.

Zamieszkuje zarówno górskie jak i nizinne lasy do wysokości 2400m n.p.m. Preferuje zarówno głęboki las jak i obrzeża, gdzie łatwiej o zdobycz - owady.

Jest to nadrzewny, nocny ssak. Porusza się bardzo powoli jak wszystkie lorisowate.
Produkuje toksyczną substancję z gruczołów zewnętrznych w okolicach łokci. Toksyna ta wymieszana ze śliną ( aktywuje toksynę ) utrzymuje się na zębach w przedniej części jamy gębowej. Broniący się osobnik, może przekazać truciznę chwytającym go ludziom, która może wywołać wstrząs anafilaktyczny.
W niewoli - brak danych.
Zagrożenia jak u innych gatunków lori.


"
Lori mały, lori karłowaty ( Nycticebus pygmaeus ) ssak z podrzędu małpiatek, rzędu naczelnych. Najmniejszy przedstawiciel podrodziny Lorisinae.

Występuje w Azji Południowo - Wschodniej i Wyspach Sundajskich.
Zamieszkuje lasy.
Aktywny jak poprzednie gatunki. Sposób życia i poruszania jak u pozostałych.
Zagrożenia jak u poprzednich gatunków.
W ogrodach zoologicznych bardzo rzadki.







wtorek, 24 listopada 2009

Najbardziej zagrożone wyginięciem ssaki - Azja - część VII




kąpiel bawołu domowego ( Bubalus bubalis )

bawół domowy ( Bubalus bubalis )

arni ( Bubalus arnee )

stado bawołów domowych

Bubalus arnee

Bubalus arnee

Bubalus bubalis - albinos

Bubalus bubalis - albinos

osobnik opisany jako Bubalus bubalis arnee - Tierpark zoo Berlin

samiec aksisa - zoo Wrocław

łania aksisa

młody samiec aksisa

szpicak aksisa

aksis ( Axis axis ) - samiec z porożem

jeleń aksis ( Axis axis )

szkic garny - samiec

ruja garn


samica garny ( Antilope cervicapra )

"cielak" garny

portret samca garny

samiec garny z śrubowatymi rogami

samiec garny - zoo Wrocław

samiec garny ( Antilope cervicapra )

grupa garn - zoo Usti nad Łabą

garna na łączonym wybiegu z nilgau ( Bosehaphus tragocamelus ) - zoo Wrocław

młoda garna ( Antilope cervicapra )

młoda garna ( Antilope cervicapra )

samica z trójką młodych

niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus )

samica z młodym

w kąpieli

spotkanie przy padlinie

samica i dwa młode

walczące samce

spacer po krze

portret niedźwiedzia polarnego

rysunek niedźwiedzia polarnego

Knut - młody niedźwiedź polarny - zoo Berlin

Śnieżka - ostatni polski niedźwiedź polarny - zoo Wrocław

niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) - zoo Wrocław

grupa niedźwiedzi polarnych - zoo Wrocław

młody Arctictis binturong whitei

Arctictis binturong - odpoczynek

Arctictis binturong - grupa rodzinna

Arctictis binturong

Arctictis binturong whitei

Arctictis binturong whitei

Arctictis binturong - zoo Ostrawa

Arctictis binturong penicillatus

Arctictis binturong penicillatus

Arctictis binturong binturong - zoo Paryż

Arctictis binturong binturong - zoo Amsterdam

lampart ( Panthera pardus )

lampart w malarstwie

lamparcia rodzina ( Panthera pardus )

portret lamparta - zoo Wrocław

lampart ( Panthera pardus ) zoo Wrocław

lampart zakaukaski ( Panthera pardus ciscaucasia ) zoo Jałta

Sevastian - Panthera pardus orientalis - w różnym wieku

Panthera pardus orientalis

Panthera pardus japonensis

lampart anatolijski ( Panthera pardus tulliana )

Panthera pardus melas

Panthera pardus melas

Panthera pardus melas

lampart jawajski ( Panthera pardus melas )

Panthera pardus kotiya - rezerwat Sri Lanka

Panthera pardus japonensis - zoo San Diego

Panthera pardus fusca

Panthera pardus fusca

lampart indyjski ( Panthera pardus fusca )

Panthera pardus delacouri

Panthera pardus delacouri

Panthera pardus delacouri

lampart indochiński ( Panthera pardus delacouri )

Panthera pardus saxicolor

Panthera pardus saxicolor

Panthera pardus saxicolor

Panthera pardus saxicolor

lampart amurski ( Panthera pardus orientalis ) w warunkach zimowych

młody lampart amurski ( Panthera pardus orientalis )

Panthera pardus japonensis

Panthera pardus japonensis

Panthera pardus

Sevastian - lampart amurski ( Panthera pardus orientalis ) w różnym wieku

Panthera pardus kotiya

zabawa lamparta cejlońskiego ( Panthera pardus kotiya )

lampart cejloński (Panthera pardus kotiya ) rezerwat Sri Lanka

lampart cejloński ( Panthera pardus kotiya ) zoo w Ostrawie

lampart arabski ( Panthera pardus nimr )

lampart arabski ( Panthera pardus nimr )

lampart arabski ( Panthera pardus nimr )

lampart arabski ( Panthera pardus nimr )

Wilhelma I - samica lamparta perskiego ( Panthera pardus saxicolor ) w zoo

lampart tybetański ? ( Panthera pardus pernigra )

portret młodego lamparta amurskiego ( Panthera pardus orientalis )

lampart kaszmirski ? ( Panthera pardus millardi )

samice lamparta chińskiego ( Panthera pardus japonensis ) w różnym wieku

młode czarne pantery ( Panthera pardus fusca ) z berlińskiego zoo

lampart amurski ( Panthera pardus orientalis )


portret lamparta amurskiego ( Panthera pardus orientalis )

młody lampart amurski ( Panthera pardus orientalis )

Lampart, pantera, leopard, rysiec ( Panthera pardus ) drapieżnik z rodziny kotów. Czwarty co do wielkości kot z rodzaju Panthera.

Występuje w Afryce oraz Azji. Tworzy wiele podgatunków, różniących się wielkością ciała, ubarwieniem, wielkością rozetek i ich liczbą oraz długością futra.

Zamieszkuje wszelkie ekosystemy od gór, górskich i nizinnych lasów, stepów, sawann, pustyń i półpustyń po tropikalne deszczowe dżungle.

Czarna pantera jest melanistyczną odmianą barwną, nie których podgatunków, głównie lamparta indyjskiego i lamparta jawajskiego.

Jest typowym samotnikiem, prowadzącym skryty tryb życia. W rejonach występowania w zależności od dostępu do zdobyczy prowadzi zarówno nocny jak i dzienny tryb życia. Zdarza się, że tworzy grupy rodzinne składające się z 4 - 6 osobników. Dobrze skacze i pływa. Często poluje na zdobycz większą od siebie.
Dawniej podgatunki azjatyckie określano mianem pantery a podgatunki afrykańskie lampartami.

Podgatunki azjatyckie :
Lampart amurski, lampart mandżurski ( Panthera pardus orientalis lub Panthera pardus amurensi )
Występuje w Rosji, w kraju Nadmorskim, Korei oraz Północnych Chinach.
Obecnie jej populacja w rejonie występowania liczy ok. 70 osobników i stale się kurczy.
Lampart ten żyje w lasach.
W niewoli dobrze się rozmnaża, chociaż brakuje tzw. nowych genotypów co prowadzi do hodowli wsobnej. Zbyt dużo osobników jest ze sobą spokrewnionych.
Głównym zagrożeniem dla tego podgatunku jest :
- kłusownictwo dla cennego futra, zwłaszcza zimowego
- wyręb lasu i niszczenie środowiska naturalnego
- małe wyspowe populacje
- brak możliwości wymiany genów

Lampart chiński ( Panthera pardus japonensis )
Występuje we Wschodnich Chinach. Zamieszkuje lasy i ich obrzeża. Tworzy tak samo jak lampart amurski, wyspowe populacje. Obecnie jest to ok. 80 -150 osobników.
Zagrożenia tożsame jak u lamparta amurskiego.
W niewoli rozmnażany, ale też brakuje tzw. "świeżej krwi" czyli nowych genotypów. Duża liczba osobników jest spokrewniona ze sobą.

Lampart jawajski ( Panthera pardus melas )
Występuje na Jawie i Sumatrze - bardzo rzadki. Zamieszkuje zarówno tropikalne lasy deszczowe jak i plantacje, tereny zakrzewione oraz lasy namorzynowe. Dobrze adaptuje się do zmian zachodzących w środowisku. Tworzy barwną odmianę tj. czarną panterę. Na terenach gęsto zamieszkanych przez ludzi i z braku naturalnej zdobyczy, poluje na zwierzęta domowe. Kontaktów z ludźmi unika, zagrożony stara się uciec. Rzadko atakuje człowieka, są to raczej ataki sporadyczne i wyjątkowe.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo oraz tępienie tego drapieżnika z terenów zaludnionych
- wyręb lasów i niszczenie środowiska naturalnego
- zbyt duża gęstość zaludnienia
- rozproszone populacje
W niewoli dość rzadka, chociaż azjatyckie ogrody zoologiczne prowadzą dość intensywną hodowlę.

Lampart indochiński ( Panthera pardus delacouri )
Występuje w Azji Południowo - Wschodniej. Zamieszkuje lasy, namorzyny, zakrzewienia oraz plantacje. Dobrze się adaptuje do zmian zachodzących w otaczającym go środowisku. Na terenach gęsto zaludnionych, z braku naturalnej zdobyczy atakuje zwierzęta domowe. Ataki na człowieka są rzadkie i sporadyczne. Zagrożenia jak u poprzedniego podgatunku. W ogrodach zoologicznych przeważnie azjatyckich, gdzie jest rozmnażany.

Lampart indyjski ( Panthera pardus fusca )
Występuje na subkontynencie Indyjskim od podnóża Himalajów aż po południowe krańce półwyspu oraz Wschodni Pakistan i Bangladesz. Zamieszkuje wszelkie ekosystemy, wszędzie tam gdzie tygrys bengalski został wytępiony. Jest to pomimo tępienia, jeden z liczniejszych podgatunków. Tworzy melanistyczną formę tzw. czarną panterę. Opis tego inteligentnego i sprytnego zwierzęcia znajdziemy w "Księdze dżungli" R. Kipplinga.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo oraz tępienie tego drapieżnika z terenów zaludnionych
- wyręb lasów i utrata naturalnych siedlisk
- zbyt duża gęstość zaludnienia
- brak naturalnej zdobyczy
Podgatunek ten często atakuje zarówno zwierzęta domowe jak i ludzi. Prowadzi to do stałego konfliktu człowiek - lampart. Konflikt ten jest z góry przegrany dla lamparta. Dzieje się tak ze względu na brak naturalnej zdobyczy. 80% zabitych lampartów to samice z młodymi, które miały to nieszczęście zamieszkać na terenach, gdzie miejscowa ludność wytępiła jelenie lub inne ssaki będące naturalną zdobyczą tego lamparta.
W niewoli dość dobrze się rozmnaża, chociaż częściej można ją spotkać w azjatyckich ogrodach zoologicznych niż ogrodach Europy czy Ameryki. We wrocławskim ogrodzie w XX w. żyły trzy osobniki odmiany melanistycznej - czarne pantery.

Lampart kaszmirski ( Panthera pardus millardi )
Występuje w Kaszmirze, Pamirze do granicy lasu, Tadżykistanie. Zamieszkuje wyżynne i górskie lasy do wysokości 2500 - 3000 m n.p.m. Zamieszkuje też doliny oraz zakrzewienia nadrzeczne.
W latach 2000 - 2006 w indyjskim Kaszmirze, naukowcy indyjscy doliczyli się ok. 5 osobników. Na innych obszarach jej występowania nie prowadzono tego typu badań.
Główne zagrożenie to kłusownictwo dla skór tych zwierząt oraz wyspowe populacje.

Lampart tybetański ( Panthera pardus pernigra )
Występuje głównie na południowych stokach Himalajów. Zamieszkuje górskie lasy oraz doliny. Zagrożenia jak u lamparta kaszmirskiego.
W niewoli ten podgatunek niezmiernie rzadko jest reprezentowany.

Lampart cejloński ( Panthera pardus kotiya )
Występuje jedynie na wyspie Cejlon. Jest jednym z ładniej ubarwionych podgatunków. Zamieszkuje zarówno lasy jak i otwarte trawiaste równiny. Często występuje na obszarze gęsto zaludnionym.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo dla pięknego futra
- wyręb lasu i zanik naturalnych siedlisk oraz naturalnej zdobyczy
- tępienie na obszarach gęsto zaludnionych, bo jest oskarżany o ataki na ludzi i zwierzęta domowe
W niewoli wiele europejskich ogrodów prowadzi ich hodowlę. Para tych zwierząt znajduje się w warszawskim ogrodzie zoologicznym.

Lampart perski ( Panthera pardus saxicolor )
Największy azjatycki podgatunek . Występuje na terenie wschodniego Iranu, Afganistanu aż do Pakistanu na wschodzie oraz do Kazachstanu na północy. Zamieszkuje różnego typu lasy, zakrzewienia, otwarte tereny równinne, półpustynie oraz góry i tereny wyżynne.
W latach 2004 - 2005 irańscy naukowcy badali liczebność tego lamparta na pograniczu irańsko - afgańskim. Doliczono się ok. 15 osobników na 100 km odcinku granicy. Większość tych zwierząt trzymała się po irańskiej stronie. Prawdopodobnym jest, że zwierzę to zostało całkowicie wytępione w Afganistanie, na skutek ciągle trwających tam wojen. Szacuje się, że na terenie Iranu występuje ok. 100 osobników. Brak danych z innych krajów Środkowej Azji.
W niewoli prowadzona jest systematyczna hodowla tych zwierząt w Europie i Ameryce Północnej. Chociaż część osobników jest blisko spokrewniona.
W Polsce lamparta perskiego możemy zobaczyć w płockim ogrodzie zoologicznym.
Głównymi zagrożeniami są :
- kłusownictwo
- utrata siedlisk oraz naturalnej zdobyczy
- rozproszenie populacji

Lampart środkowoperski ( Panthera pardus dathei )
Występuje w Środkowym i Zachodnim Iranie oraz Południowym Iraku. Jest mniejszy niż lampart perski. Zamieszkuje podobne ekosystemy co poprzedni podgatunek. W Południowym Iraku spotkać go można w trzcinowiskach. Szacuje się ogólną liczbę tych zwierząt na ok. 80 - 120 osobników.

Lampart arabski ( Panthera pardus nimr )
Występuje na Półwyspie Arabskim, głównie Oman i Jemen. W Arabii Saudyjskiej wprowadzono 10 osobników w latach 1994 - 1996 . Zamieszkuje głównie oazy pustynne, doliny rzek okresowych oraz półpustynie. Objęty ścisłą ochroną a nawet dokarmiany w nie których okolicach Omanu. Szacunkowa liczba tych zwierząt wynosi ok, 80 - 90 osobników.

Lampart synajski ( Panthera pardus jarvisi )
Występowała na Półwyspie Synaj, w Izraelu, Libanie aż do Południowej Syrii. Obecnie występuje ok. 10 osobników w oazach na pustyni Negew. Populacja ta jest tak mała, że każdy kryzys może ją doprowadzić do katastrofy - wyginięcia. Po za tym wszystkie osobniki są spokrewnione. Często mioty nie przeżywają, gdyż są mordowane przez starszych braci (samce). Brak jest możliwości wymiany genów. Wiele kopulacji nie doprowadza do narodzin potomstwa. Lamparty te są stale monitorowane przez izraelskich naukowców za pomocą obróż radiowych oraz kamer - pułapek. Po mimo to prawdopodobnie podgatunek ten zniknie do 2015 roku.

Lampart zakaukaski ( Panthera pardus ciscaucasica )
Występuje na Północnym Kaukazie. Prawdopodobnie populacja liczy ok. 50 osobników.
W latach 2002 - 2003 w Europie rozgorzała dyskusja czy nie odłowić większość populacji tego lamparta i przenieść go na teren krajów Europy. Pomysł miał zarówno wielu zwolenników jak i przeciwników. Zwyciężył zdrowy rozsądek, gdyż nie wiadomo jakie skutki miałoby wprowadzenie obcego drapieżnika. Czy miejscowe ekosystemy byłyby go w stanie wyżywić, czy nie zakłóciłby populacji miejscowej fauny tj. potencjalnej zdobyczy jak i innych drapieżników. Czy byłby gatunkiem ekspansywnym czy projekt ten przyczyniłby się do katastrofy - wyginięcia. Projekt po licznych dyskusjach naukowych gremiów - jak nagłośniony tak szybko wyciszony.

Lampart anatolijski ( Panthera pardus tulliana ) - wymarły
Występował w Turcji, Północnej Syrii, Północnym Iraku oraz Południowym Kaukazie. Na wyspie Samos znalazl się przypadkowo jeden osobnik, który polował z braku innej zdobyczy na domowe zwierzęta. Został wytropiony i uwięziony w jaskini przez miejscową ludność. Po 4 - 5 dniach jeden z mieszkańców otworzył jaskinię i wszedł do niej. Był przekonany, że zastanie martwego drapieżnika. Niestety lampart jeszcze żył i zaatakował mężczyznę. Zginąłby, gdyby z pomocą nie podążył brat mężczyzny, który zabił zwierzę. Skórę i kościec można do dziś oglądać w miejscowym muzeum. Przypuszcza się, że osobnik ów przedostał się na wyspę w wyniku jakiegoś kataklizmu np. powodzi, która uniosła drzewo razem z lampartem na morze.
W roku 1974 w Turcji został zastrzelony ostatni osobnik tego podgatunku. Co prawda w latach 2004 - 2005 z terenu tureckiego Kurdystanu doszły wieści o tropach a nawet o samicy z młodym. Jednakże żadna z tych informacji nie została potwierdzona.

Według najnowszych badań podgatunki :
Panthera pardus ciscaucasia
Panthera pardus dathei
Panthera pardus jarvisi
Panthera pardus tulliana

zostały zaliczone jako Panthera pardus saxicolor
a podgatunki :
Panthera pardus millardi
Panthera pardus pernigra

jako Panthera pardus fusca


"
Binturong ( Arctictis binturong ) ssak z rodziny łaszowatych, rzędu drapieżnych.

Występuje w Azji Południowo - Wschodniej, od południowych Chin po Wyspy Sundajskie i Filipiny oraz w Indiach i Bangladeszu.

Wyróżniamy 6 podgatunków :
- Arctictis binturong binturong - z Tajlandii, Laosu, Wietnamu, Malezji i Borneo
- Arctictis binturong albifrons - z Indii i Bangladeszu - zagrożony
- Arctictis binturong kerkhoveni- z wschodniej Sumatry
- Arctictis binturong menglaensis - z południowych Chin
- Arctictis binturong penicillatus - z Borneo
- Arctictis binturong whitei - z Filipin - krytycznie zagrożony

Zamieszkuje lasy tropikalne i subtropikalne.
Prowadzi nocny tryb życia. Żyje prawie wyłącznie na drzewach. W gałęziach drzew porusza się z niezwykłą zwinnością, na ziemi nie jest już tak zwinny. W poruszaniu wśród gałęzi pomocne są jego ostre pazury oraz chwytny ogon. Potrafi zwisać na ogonie głową w dół i za jego pomocą ponownie wspiąć się na konar. Jest zwierzęciem stopochodnym i podobnie jak niedźwiedź stąpa całą stopą. Dzięki temu określany niekiedy "niedźwiedziem kunowatym". Jest typowym wszystkożercą. Spożywa zarówno pokarm roślinny: liście, pędy, owoce jak i zwierzęcy: ptaki, małe ssaki. Pokarm zdobywa zarówno na drzewach jak i na ziemi. Dobrze pływa, co pozwala mu na łapanie ryb w potokach czy stawach. Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych, składających się z pary rodziców i jednego lub dwójki młodych ( rzadziej trójki ). Binturong znakuje swój rewir wydzieliną gruczołów zapachowych.

Głównymi zagrożeniami są :
- wycinanie lasów
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- kłusownictwo dla skór, futra i mięsa
- odłów młodych osobników i ich oswajanie ( trzymane są w domach jako tępiciele gryzoni )
- przeludnienie
- niszczenie środowiska naturalnego

W niewoli binturong dobrze się rozmnaża. Trzeba mu stworzyć przestronną wolierę z dużą ilością konarów do wspinaczki.


"

Niedźwiedź polarny, niedźwiedź biały ( Thalarctos maritimus lub Ursus maritimus ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi. Jest największym współczesnym drapieżnikiem, dorównują mu tylko wyrośnięte samce niedźwiedzi brunatnych z podgatunków : niedźwiedź kamczacki ( Ursus arctos beringianus ) i niedźwiedź kodiak ( Ursus arctos middendorffi ).

Występuje na północnych krańcach kontynentów : Euroazji i Ameryki Północnej, wokół Bieguna Północnego w Arktyce.

Szacuje się, że populacja niedźwiedzi polarnych wynosi 20 000 do 40 000 osobników na świecie łącznie z okazami w ogrodach zoologicznych.

Jest typowym mięsożercą, polującym na foki, młode morsy. Nie gardzi też reniferami, piesakami, bielakami, ptakami czy rybami. W skład jego menu wchodzi też padlina z martwych waleni czy dorosłych morsów. W okresie letnim ważnym uzupełnieniem diety jest pokarm roślinny : mchy, porosty, grzyby, jagody, trawy.
Aktywny cały rok z wyjątkiem ciężarnych samic i z młodymi. Niedźwiedź polarny jest typowym samotnikiem, który przemierza duże przestrzenie w poszukiwaniu zdobyczy. Z innymi osobnikami swojego gatunku, styka się tylko przy padlinie, gdzie dorosłe samce pożywiają się jako pierwsze a samice z młodymi jako ostatnie po odejściu samców. W okresie godowym wędrują wiele kilometrów aby znaleźć samicę bez potomstwa. Samica odchowuje młode przez okres dwóch lat i po tym czasie jest dopiero gotowa do następnego krycia. Niedźwiedź polarny ma doskonały węch : może wyczuć fokę pod prawie dwumetrową warstwą śniegu i lodu oraz padlinę z ok. 30 km. Jest doskonałym pływakiem, który potrafi oddalić się od stałego lądu na odległość 80 km. Do wody potrafi skoczyć głową w dół lub zsuwając się tyłem. Dobrze nurkuje z otwartymi oczami i zamkniętymi nozdrzami. Pod wodą może przebywać do ok. 2 minut.

Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest :
- drastyczne ocieplenie klimatu i topnienie lodów Arktyki
- nielegalne polowania dla futer, skór i trofeum - głównie w Rosji i Kanadzie

Niedźwiedź polarny w hodowli jest od dawna. Dzięki aktywności i pięknemu futru, trzymany grupowo, jest dużą atrakcją dla zwiedzających. W warunkach ogrodu zoologicznego pierwszy niedźwiedź przyszedł na świat w 1919r. w zoo w Milwaukee.
W Polsce niedźwiedzie polarne były rozmnażane w Chorzowie, Gdańsku i Warszawie. Obecnie w naszym kraju nie ma białych niedźwiedzi , gdyż ostatni niedźwiedź a dokładnie samica zwana "Śnieżką" padła w październiku 2009 r. we wrocławskim zoo. W myśl przepisów unijnych w Polsce nie ma warunków do trzymania niedźwiedzi polarnych. Jeśli takowe zostaną stworzone to napewno powrócą do polskich ogrodów zoologicznych.


"

Garna ( Antilope cervicapra ) ssak parzystokopytny z rodziny krętorogich.

Występuje na terenie Indii i Pakistanu.

Zamieszkuje otwarte równiny i półpustynie.

Żyje w grupach 5 - 6 osobników, aktywnych wczesnym rankiem i późnym popołudniem, w południe wypoczywa. Grupa składa się z samca i 4 - 5 samic. Grupa pasie się i wypoczywa na terytorium, oznaczonego przez samca wydzieliną wonnej substancji z gruczołów przed ocznych oraz odchodami.
Występuje wyraźny dymorfizm płciowy: samiec jest właścicielem długich, spiralnych rogów, samica bezroga.Samiec ubarwiony ciemnobrązową do czarnego, samica jest jasnobrązowa.
Grupy tworzą stada do 100 i więcej sztuk. Zaniepokojone lub w razie niebezpieczeństwa garny uciekają wyskakując wysoko w górę. Jest jednym z najszybciej biegających ssaków ok. 72 km/h, może ją dogonić jedynie gepard. Oswojony gepard azjatycki ( Acinonyx jubatus venaticus ) był często używany do polowań na garny przez indyjskich maharadżów.
Szacunkowa liczba osobników występujących na terenie Indii i Pakistanu to ok. 10 000 sztuk tych zwierząt.

Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest :
- kłusownictwo i nielegalne polowania dla skór i trofeum ( samcze rogi ) oraz mięsa
- niszczenie naturalnego środowiska
- przeludnienie
- zajmowanie terenów występowania pod uprawy

Garna w mitologii hinduskiej jest poświęcona bogini Czandra. Jest uważana przez wyznawców jednej z sekt za zwierzę święte i przez nich chronione.

W ogrodach zoologicznych garna jest dość często spotykanym zwierzęciem. Po raz pierwszy do Europy trafiła w 1831 r. do londyńskiego zoo, a pierwszy przychówek uzyskano 1846 r. w Knowsley. Zwierzę to łączy się na dużych wybiegach z nilgau ( Bosehaphus tragocamelus ) lub jeleniem aksis ( Axis axis ) oraz sambarem indyjskim. Chociaż nie zawsze zgadzają się z innymi zwierzętami. Trzymana pojedynczo lub w parach jest bardzo płochliwa i często rozbija się o ogrodzenie w przestrachu, doznając częstych kontuzji.
Jest zwierzęciem dobrze aklimatyzującym się i łatwo oswajanym. Aklimatyzowano ją w wielu krajach ale najlepsze rezultaty osiągnięto w Argentynie.
W polskich ogrodach zoologicznych garna jest podstawowym gatunkiem ekspozycyjnym, dobrze i systematycznie rozmnażanym.


"

Aksis, jeleń aksis, czytal ( Axis axis ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych.

Występuje w Pakistanie, Indiach i na Cejlonie. Z powodzeniem aklimatyzowany w Australii, Argentynie, Nowej Zelandii.

Zamieszkuje otwarte trawiaste równiny, obrzeża suchych lasów i lasy. Nie unika wody i dobrze oraz chętnie pływa.

Żyje w dużych stadach od 10 - 100 osobników. Aktywność przejawia w godzinach porannych i popołudniowych. W godzinach południowych odpoczywa. Jest zwierzęciem towarzyskim, na nie których terenach spotyka się go z garną ( Antilope cervicapra ) lub naczelnymi - hulmany czy rezusy.Czytal jest ulubioną zdobyczą tygrysa bengalskiego ( Panthera tigris tigris ).
Jeszcze do niedawna populacja aksisa, była nie zagrożona, obecnie jeleń ten jest dziesiątkowany na terenie swojego występowania.

Głównymi zagrożeniami jest :
- przeludnienie
- kłusownictwo ( głównie dla mięsa i skór )
-
niszczenie środowiska naturalnego
- zajmowanie nowych terenów pod uprawy rolne
- wycinanie lasów

Czytal jest chętnie trzymanym zwierzęciem w zwierzyńcach parkowych jak i ogrodach zoologicznych. Często tworzy się specjalne duże wybiegi, gdzie jelenia tego łączy się na jednym wybiegu z garną, sambarem indyjskim, nilgau lub barasingą. Chodzi o eksponowanie ssaków Indii.
Aksis w dużej grupie 10 -15 i więcej osobników robi wrażenie zwierzęcia powolnego wręcz flegmatycznego. W parze lub małej grupie do 5 sztuk staje się bardzo płochliwy i niezrównoważony. Byle co go pobudza, co doprowadza do częstych kontuzji.


"



Arni, bawół arni, bawół indyjski, bawół azjatycki ( Bubalus arnee ) parzystokopytny ssak z rodziny krętorogich. Dziki przodek bawołu domowego ( Bubalus bubalis ) hodowanego w dwóch formach : bawołu rzecznego i bawołu bagiennego.

Występuje w Północnych Indiach i Nepalu.

Zamieszkuje otwarte, podmokłe równiny, obrzeża lasów, zakrzewienia nadrzeczne, trzcinowiska. Arni potrzebuje dostępu do wody,w której spędza dość dużo czasu.

Aktywny głównie wczesnym rankiem oraz późnym popołudniem. Godziny południowe spędza głównie w błotnej lub wodnej kąpieli, ewentualnie w zaciszu gęstych krzewów lub trzcinowisk.
Prowadzi stadny tryb życia. Stado wodzi najstarsza samica, składa się z samic i młodych. Młode byki tworzą grupy kawalerów a stare żyją przeważnie samotnie. W okresie braków pożywienia oraz rui łączą się w duże stada do 100 sztuk.

Główne zagrożenia to :
- niszczenie naturalnego środowiska
- przeludnienie
- nielegalny odłów młodych osobników w celu oswojenia i hodowli
- kłusownictwo dla mięsa i trofeum

W ogrodach zoologicznych rzadko spotykany. Trzymane raczej są bawoły domowe, bardziej łagodne niż ich dzicy przodkowie.
Arni łatwo krzyżuje się z bawołem domowym i daje płodne krzyżówki.

Bawół domowy ( Bubalus bubalis ) jest hodowany w Południowej Azji, Południowej Europie i na Bliskim Wschodzie. Wykorzystywany jest jako zwierzę pociągowe oraz dostawca mleka, mięsa i skór. Łatwo dziczeje.








KRS 0000069730