Beszamel i spółka bez ograniczeń: Lemurki - Cheirogaleidae. Rodzaj Microcebus. Przegląd gatunków. Część I.

Rodzaj : Microcebus

Microcebus arnholdi - Louis, Engberg, McGuire, McCormick, Randriamampionona, Ranivoarisoa, Balley, Mittermeier & Lei 2008 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje na Madagaskarze, w Montagne d'Ambre National Park i Montagne d'Ambre Special Reserve w Diego - Suarez Province ( Antsiranana ). Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje wyżynny las deszczowy.

Microcebus arnholdi

Aktywny od zmierzchu do świtu, prawdopodobnie w ciągu całego roku ( brak informacji o zapadaniu w odrętwienie ). Aby oszczędzać energię zapada w ciągu dnia w rodzaj marazmu.

Żyje w małych grupach społecznych, samce w grupach kawalerskich a samice w grupach żeńskich z jedną dominującą samicą. Grupy mają luźny skład osobniczy ale najczęściej to 3 - 5 osobników.

Jest to średni myszolemurek o wadze około 49,7 gram i długości ciała 8,1 - 11,5 cm. Jego ogon to 12,9 cm.

Prowadzi nadrzewny tryb życia.

Prawdopodobnie terytorialny ale zakresy rewirów się pokrywają i zachodzą na siebie.

Na kryjówki wybiera dziuple, zagłębienia przy pniu drzewa lub buduje kuliste gniazdo z liści w gęstych krzewach.

Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy i smuklejszy niż samica.

W czasie nocnego poszukiwania pokarmu porusza się zwinnie i szybko po drzewach i krzewach na wysokości poniżej 10 metrów.

Do komunikacji używa wokalizy i sygnałów chemicznych.

Odżywia się głównie owadami, czasami owocami, nektarem, żywicami czy drobnymi kręgowcami.

Biologia tego gatunku jest słabo poznana.

Samica rodzi prawdopodobnie 2 razy w roku po 2 młode.

Microcebus arnholdi

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niezdefiniowany, gdyż nie ma wystarczających danych do zakwalifikowania go w jakiejkolwiek kategorii.

Może być uznawany za blisko zagrożonych ze względu na swój niewielki zakres występowania.

Holotyp tego gatunku został zebrany w dniu 27.11.2005 a opisany w 2008 roku.

Według badań genetycznych różni się od swojego najbliższego taksonu Microcebus sambiranensis.

Nazwę arnholdi nadano na cześć amerykanina Henre'go Arnholda z Nowego Jorku. Stworzył organizację Conservation International's Healthy Communities Initiative and Conservation Steward's Program, która koncentruje się na połączeniu dobrobytu ludzi w krajach rozwijających się z ochroną krytycznie ważnej bioróżnorodności.

Południowy kraniec zakresu Microcebus arnholdi graniczy z krańcem zakresu Microcebus tavaratra, który tworzy barierę gatunkową między nim a jego najbliższym taksonem Microcebus sambiranensis.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z 2 obszarów chronionych w swoim zakresie.

Potrzebne są dalsze badania dotyczące ekologii, siedlisk, stanu i trendów populacji, ważności taksonu, zagrożeń oraz granic dystrybucji.

W niewoli - brak danych.

Microcebus berthae - Rasoloarison & wsp.2000 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w zachodniej części Madagaskaru, południowo-zachodni region Menabe, Kirindy Forest, na południe od rzeki Tsiribihina, w Prowincji Tuelar. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje suche nizinne lasy liściaste od poziomu morza do 150 m n.p.m.

Microcebus berthae

Aktywny od zmierzchu do świtu. W ciągu dnia wprowadza się w odrętwienie co powoduje spadek metabolizmu. Również podczas sezonowych ograniczeń pokarmowych wprowadza się w ten stan wykorzystując zapasy tłuszczu zgromadzone u nasady ogona.

Prowadzi nadrzewny tryb życia.

Uważa się, że jest samotnikiem chociaż w kryjówkach gromadzi się kilka osobników. Również zajmuje samodzielne kryjówki.

Na kryjówki wybiera dziuple, gniazda z liści, szczeliny w korze, zagłębienia przy pniu drzewa, wśród lian, winorośli i pnączy.

Brak widocznego dymorfizmu płciowego.

Jest uważany za najmniejszy gatunek naczelnego ssaka. Wielkość to 9 - 11 cm, ogon 12 - 14 cm, waga 30 gram.

W czasie nocnych wędrówek porusza się zwinnie wzdłuż gałęzi i na wysokości około 10 metrów nad ziemią.

Jest terytorialny ale poszczególne rewiry nachodzą na siebie. Terytorium samca to średnio 4,92 ha a samicy 2,5 ha.

Charakterystyczne są dla tego gatunku bardzo duże oczy skierowane do przodu. Oczy są wyposażone w błyszczącą warstwę za siatkówką, odbijającą światło przez oko poprawiające nocne widzenie.

Do komunikacji używa głównie sygnałów zapachowych i wokalnych. Wzrok pomimo noktowizyjnego widzenia w komunikacji nie odgrywa znaczącej roli. Sygnały zapachowe to mocz, kał, ślina i wydzielina narządów płciowych. Wokaliza jest używana do ostrzeżeń przed drapieżnikami i gotowości reprodukcyjnej.

Gatunek jest wszystkożerny. Jednak głównym składnikiem diety jest słodka wydzielina larw Flatida coccinea. Oprócz tego zjadane są naturalne wydzieliny roślin ( żywice, gumu, soki ), kwiaty, owoce, stawonogi i drobne kręgowce ( kameleony i gekony ). Pokarm jest zróżnicowany w zależności od dostępności i sezonu.

Sezon rozrodczy w listopadzie.

System krycia nie do końca poznany ale wydaje się poligamiczny.

Ciąża trwa około 60 dni. Samica rodzi 1 - 2 młode w miocie. 1 miot w sezonie.

Samica opiekuje się młodymi około 2 - 3 miesięcy. Po odstawieniu rodzina rozprasza się.

Długość życia gatunku nie została dokładnie poznana, ale przyjmuje się, że w warunkach naturalnych wynosi około 5 lat.

Microcebus berthae

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na utratę siedlisk z powodu nielegalnego wyrębu i rolnictwa żarowego.
Jego zasięg dystrybucji jest mniejszy niż 5 000 km2 a zakres jest rozdrobniony. Odnotowano spadek zarówno w zakresie jak i jakości siedlisk w zasięgu tego gatunku.
Szacuje się, że obecna populacja jest mniejsza niż 8 000 osobników.
Gęstość osobnicza zarejestrowana na niewielkich obszarach szacowana jest na 100 osobników/km2 ale średnia gęstość w całym zakresie to około 30 osobników/km2.
Gatunek pierwotnie został opisany jako Microcebus myoxinus przez Schmida i Kappeler ( 1994 ).
Ujęty w Załączniku CITES I.
Zaproponowano aby utworzyć 1000 km2 obszar chroniony Central Site Conservation Menabe obejmujący 300 km2 zasięgu gatunku zawierający Kirindy Forest Analabe Private Reserve i niezabezpieczone lasy Ambadira ( Mitermeier i wsp. 2008 ).
Prawdopodobnie dawniej był rejestrowany z Andranomena Special Reserve ale obecnie brak rejestracji ( Schwab i Ganzhorn 2004 ).
Potrzebne są dalsze badania stanu i trendów populacji, ekologii, siedlisk, dystrybucji i zagrożeń.

rycina - Microcebus berthae

W niewoli - brak danych ( ISIS 2007 ).

Microcebus bongolavensis - Olivieri & wsp.2007 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-zachodniej części Madagaskaru, w pobliżu Port-Berge ( Boriziny ), między rzekami Mahajamba i Sofia w Prowincji Mahajango. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje fragmenty lasu liściastego.

Microcebus bongolavensis

Gatunek słabo poznany.

Biologia, ekologia i sposób życia prawdopodobnie jak u innych gatunków z rodzaju Microcebus.

Jest to stosunkowo duży myszolemurek o wielkości 26 - 29 cm, w tym 15 - 17 cm ogona.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niezdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, brak zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu populacji.

Obecnie jest znany z trzech miejsc, które obejmują niewielkie fragmenty leśne z okolic wokół Port-Berge ( Olivieri & wsp. 2006 ).

Przed zmianami taksonomicznymi myszlemurki z tego regionu były traktowane jako Microcebus ravelobensis.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z Bongolava Forest i Ambodimahabibo Forest.

Potrzebne są dalsze badania w celu ustalenia zakresu jego zasięgu, stanu i trendów populacji, ekologii i biologii oraz potwierdzenia ważności taksonu.

W niewoli - brak danych.

Microcebus danfossi - Olivieri & wsp. 2007 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-zachodniej części Madagaskaru, między rzekami Sofia i Maevarano w Prowincji Mahajanga. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje fragmenty lasu liściastego.

Microcebus danfossi

Gatunek słabo poznany.

Biologia, ekologia i sposób życia prawdopodobnie jak u innych gatunków z rodzaju Microcebus.

Jest to duży myszolemurek o wielkości 25 - 29 cm, w tym 15 - 17 cm.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, braku zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu populacji.

Znany z sześciu fragmentów lasu między rzekami Sofia i Maevarano ( Olivieri & wsp. 2006 ).

Oryginalną nazwę łacińską zmieniono z oryginalnego opisu ( Mittermeier & wsp.2008 ).

Przed zmianami taksonomicznymi myszolemurki z tego regionu traktowano jako Microcebus ravelobensis.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z Anjiamangarana i Bora Special Reserve.

Potrzebne są dalsze badania w celu ustalenia zakresu jego zasięgu, stanu i trendów populacji, ekologii i biologii oraz potwierdzenia ważności taksonu.

W niewoli - brak danych.

Microcebus gerpi - Radespiel & wsp.2012 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-wschodniej części Madagaskaru, Sahafina Forest, Prowincja Tamatave. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje fragmenty nizinnego lasu deszczowego od 23 do 230 m n.p.m.

Microcebus gerpi

Gatunek słabo poznany.

Biologia, ekologia i sposób życia jak u większości gatunków z rodzaju Microcebus.

Waga tego myszolemurka wynosi 68 gram i jest większa niż innych blisko spokrewnionych gatunków.

Jego ogon to około 146,5 mm.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Microcebus gerpi

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, braku zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu i trendów populacji.

Odkryty przez malgasko-niemiecki zespół naukowców z grupy badawczej GERP ( Groupe d'Etude et de Recherche sur les Primates de Madagascar ). Badacze GERP odwiedzali Sahafina Forest w 2008 i 2009 roku w celu sporządzenia spisu lokalnych lemurów. Zwierzęta były chwytane, mierzone, pobierano od nich próbki do badań genetycznych oraz wykonywano zdjęcia. Po przeprowadzonych badaniach lemury były wypuszczane na wolność. Próbki i dane morfologiczne analizowała dr Ute Radespiel z Instytutu Zoologii Uniwersytetu Medycyny Weterynaryjnej w Hanowerze, odkryła ona, że pochodzą od nieznanego gatunku nocnego lemura.

Holotyp gatunku został schwytany w dniu 25.06.2009 i po przeprowadzeniu odpowiednich badań powrócił do środowiska naturalnego.

W roku 2012 odkrycie opublikowano w czasopiśmie Primates.

Nazwę gatunkową nadano na cześć zespołu badaczy, który go opisał.

Autorzy wywnioskowali, że zarówno różnice molekularne jak i morfologiczne na podstawie koncepcji filoganetycznej gatunku stanowią podstawę nowego gatunku. Badacze uważają, że długi ogon może być wykorzystywany do przechowywania zapasów tłuszczu.

Obecnie brak obszarów chronionych w znanym zasięgu dystrybucji gatunku.

Jednak jako mieszkaniec nizinnego lasu deszczowego jest narażony na nielegalny wyręb i przekształcanie gruntów w użytki rolne ( uprawa ryżu ).

Najbliższy obszar chroniony znajduje się 58 km na wschód ( Mantadia National Park ).

Potrzebne są dalsze badania dotyczące ustalenia granic jego zasięgu, stanu i trendów populacji, ekologii, biologii, siedlisk oraz potwierdzenia ważności taksonu.

portret Microcebus gerpi

W niewoli - brak danych.

Myszolemurek czerwonoszary, czerwonoszary lemurek myszaty ( Microcebus griseorufus ) - Kollmann 1910 ( Rasoloarison, Goodman, Ganzhorn 2000 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae. Synonim Microcebus murinus griseorufus - Microcebus minor griseorufus.

Występuje w południowej i południowo-zachodniej części Madagaskaru, na południe od Lamboharana w Toliara ( Tulear ) regionie, do Beza-Mahafaly Special Reserve ( na południe od rzeki Onilahy ) w południowo-wschodniej części do Tsimanampet-Sotsa, Berenty i Petriky na skrajnym południu. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje kolczastą roślinność pustynną, suche cierniste zarośla i fragmenty galeriowych lasów od poziomu morza do 250 m n.p.m.

myszolemurek czerwonoszary ( Microcebus griseorufus )

Gatunek słabo poznany.

Biologia, ekologia i sposób życia jak u Microcebus murinus, choć nie jest to do końca pewne.

Microcebus griseorufus

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na powszechne występowanie i uznawanie braku większych zagrożeń. Jednak biorąc pod uwagę utratę siedlisk w zakresie gatunku prawdopodobnym jest iż gatunek powoli znika.

Głównym zagrożeniem dla gatunku jest utrata siedlisk związana z produkcją węgla drzewnego i komercyjną produkcję kukurydzy.

W roku 2000 Rasoloarison i inni podnieśli go do rangi gatunku.

Obecnie trwają badania biologii, ekologii, sposobu życia oraz stanu i trendów populacji.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z Tsimanampetsotsa National Park, Beza Mahafaly Special Reserve i Berenty Private Reserve ( Mittermeier & wsp. 2008 ).

Obszar Mahafaly Plateau jest w trakcie przeglądu.

myszolemurek czerwonoszary ( Microcebus griseorufus )

W niewoli - brak zgłoszonych osobników ( ISIS 2007 ).

Microcebus jollyae - Louis & wsp.2006 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w południowo-wschodniej części Madagaskaru, na południe od północnego brzegu rzeki Mananara do północnego brzegu rzeki Mananjary, w Mananjary Forest i Kianjavato Forest, w Prowincji Fianarantsoa. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje wilgotne deszczowe lasy na wysokości 71 m n.p.m.

Microcebus jollyae

Gatunek słabo poznany.

Biologia, ekologia i sposób życia tego gatunku jak u innych przedstawicieli rodzaju Microcebus.

Ubarwienie tego myszolemurka to jednolita czerwono-brązowa szata z małą plamą koloru białego na pysku i z całkowicie na szaro ubarwionym brzuchem.

Nie opisano żadnych podgatunków.

rycina - Microcebus jollyae

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, brak zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu i trendów populacji.

Gatunek został odkryty w 2003 a opisany w 2006, jego nazwę nadano na cześć prymatolog Alison Jolly.

Odkrycie ogłoszono 21.06.2006 na Conservation International Global Symposium w Antananarivo ( Madagaskar ). Na tym samym sympozjum zgłoszono również Microcebus mittermeieri i Microcebus simmonsi jako oddzielne gatunki.

Wyniki badań opublikowano w Internacional Journal of Primatology.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Gatunek rejestrowany z Manombo Special Reserve ( Louis & wsp.2006 ).

Potrzebne są dalsze badania dotyczące ustalenia ważności taksonu, ekologii, biologii, siedlisk, zagrożeń, granic dystrybucji oraz stanu itrendów populacji.

W niewoli.

W roku 2007 gatunek był reprezentowany jedynie w Tsimbazaza ( Madagaskar ).

Myszolemurek Goodmana, lemurek myszaty Goodmana ( Microcebus lehilahytsara ) - ( Roos & Kappeler 2005 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północnej części Madagaskaru, Andasibe i otaczający obszar, w Prowincji Tamatave. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje wilgotny nizinny las deszczowy.

myszolemurek Goodmana ( Microcebus lehilahytsara )

Aktywny od zmierzchu do świtu, prawdopodobnie w ciągu całego roku ( brak informacji o zapadaniu w odrętwienie ). Prawdopodobnie w ciągu dnia zapada w rodzaj marazmu w celu oszczędności energii.

Prawdopodobnie tworzy luźne grupy społeczne o różnym składzie do 5 - 6 osobników ale nie wykluczone, że jest samotnikiem.

Na kryjówki wybiera dziuple drzew, zagłębienia przy pniu, gniazda z martwych liści lub gęstwinę pnączy.

Prowadzi nadrzewny tryb życia.

Gatunek ma gęste, krótkie jasno-kasztanowe futerko z pomarańczowym odcieniem na plecach, głowie i ogonie. Spodnia część ciała ma kremowo-białe ubarwienie. Widoczny biały pas rozciąga się wzdłuż nosa. Uszy są małe i okrągłe. Ogon może być używany do przechowywania rezerw tłuszczu. Oczy są wyposażone w tapetum lucidum poprawiające widzenie w ciemności. Jądra u samców są widoczne i duże.

Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy niż samica.

Sposób komunikacji nie jest znany.

Odżywia się głównie owocami i drobnymi bezkręgowcami ( nie jest wykluczone, że małe kręgowce wchodzą w skład jego diety ).

Sezon rozrodczy raz w ciągu roku od listopada do marca.

System krycia poligamiczny. Ciąża trwa 2 - 3 miesiące . Samica rodzi 1 - 2 młode w miocie.

Po 2 miesiacach od narodzin następuje odstawienie.

Żyje około 5 lat w warunkach naturalnych.

Microcebus lehilahytsara - samica z młodym w gnieździe

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, brak zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu i trendów populacji. Zagrożenie dla tego gatunku stanowi utrata siedlisk związana z produkcją węgla drzewnego i rozwojem rolnictwa.

Nazwa gatunku lehilahytsara jest połączeniem malgaskich słów "lehilahy" i "tsara" oznaczających człowieka i dobrego.

Nazwa myszolemurek Goodmana została nadana na cześć naukowca prowadzącego wiele badań na Madagaskarze.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z Mantadia National Park i Analamazaotra Special Reserve. Może występować w Ranomafana National Park, Betampona Nature Reserve oraz w Zahamena Nature Special Reserve i Zahamena National Park czy Mangerivola Special Reserve co niejest do końca pewne.

Potrzebne są dalsze badania dotyczące potwierdzenia ważności taksonu, jego biologii, ekologii, zachowań, siedlisk, zagrożeń, granic dystrybucji oraz stanu i trendów populacji.