Myszak jałowcowy ( Peromyscus bullatus ) - Osgood, 1904 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus truei bullatus.
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Orizaba Basin na granicy Veracruz i Puebla, wschodnia część środkowego Meksyku, Perote ).
Zamieszkuje płaskie obszary z piaszczystą glebą, porośnięte trawiastymi łąkami i suchymi zaroślami, z drzewami ( Juniperus dippeana ) i Yucca, unika obszarów skalistych na wysokości 2250 do 2500 m n.p.m.
myszak jałowcowy ( Peromyscus bullatus )
Gatunek słabo poznany.
Wiadomo, iż nie występuje dymorfizm płciowy.
Średnia długość ciała i głowy : 195 mm. Długość całkowita łącznie z ogonem : 171 - 231 mm. Długość ogona : 90 - 120 mm. Waga: 15 - 50 g.
Ubarwienie ma w kolorze jasnej ochry, z domieszką w kolorze kremowym i białym spodem. Środek tyłu jest ciemniejszy niż reszta zwierzęcia, a boki głowy są koloru szarego. Jednakże, można go wyraźnie odróżnić od innych gryzoni z rodzaju Peromyscus przez fakt, że uszy są większe niż łapy o co najmniej 2 mm, a w szkielecie, dzięki nadmuchiwanym, słuchowym pęcherzom rozedmowym. Właściwości te mogą być związane z udoskonaleniem słuchu, pozwalając na łatwe wykrycie drapieżników.
Nie stwierdzono w jakim okresie gatunek się rozmnaża.
Peromyscus bullatus
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznany za krytycznie zagrożony ze względu, iż zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km 2, wszystkie osobniki znajdują się w jednym miejscu, a tam następuje postępujący spadek w wielkości i jakości jego siedliska.
Przed 1950 roku, ten gryzoń znany był z siedmiu osobników. Gatunek ten został uznany za rzadki, ponieważ tylko jeden okaz został zebrany przez Halla i Dalquest ( 1963 ).
Peromyscus bullatus ma bardzo specyficzny i silny wybór siedliska, a jego ulubione siedlisko jest rzadkie i ograniczone ( Gonzalez-Ruiz i wsp. 2005 ).
Gatunek nie został zebrany w skalistych obszarach ( Gonzalez-Ruiz i wsp. 2005 ). Ograniczony zakres, wysoce dyskryminujący przez wybór siedliska, niska gęstość oraz pogorszenie jakości siedlisk może stwarzać poważne zagrożenia dla gatunku ( Gonzales-Ruiz i wsp. 2005 ). Obszar ten przeżywa poważne utraty siedlisk na skutek konwersji na rolnictwo.
Samice nie wykazały żadnych oznak aktywności rozrodczej w marcu, czerwcu, wrześniu oraz październiku ( Gonzalez-Ruiz et al. 2005 ).
Peromyscus difficilis, który jest nieco większy, żyje w tym samym obszarze, ale Peromyscus bullatus nigdy nie występuje w terenach skalistych.
Naukowcy mogą wywnioskować, że Peromyscus bullatus to podgatunek Peromyscus truei. Jednak nie są znane żadne skamieniałości.
Gatunek ten jest chroniony w Meksyku ( NOM-059-ECOL-2001 ).
W niewoli - brak danych.
Myszak skalny ( Peromyscus difficilis ) - ( J, A, Allen, 1891 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus truei difficilis - Vesperimus difficilis.
Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( zachodnia Chihuahua, południowo-wschodnia Coahuila, na południe do centralnego Oaxaca ).
Zamieszkuje górskie lasy dębowe i sosnowe, pustynne zarośla, obszary skaliste, obszary trawiaste na wysokości 1200 - 3700 m n.p.m.
myszak skalny ( Peromyscus difficilis )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych.
Żyje samotnie, w pary łączy się w sezonie rozrodczym. Czasami w gorszych okresach może tworzyć większe skupiska osobników różnej płci i wieku.
Jest terytorialny, ale zakresy rewirów osobniczych nie są znane. Prawdopodobnie rewir samca zachodzi na kilka rewirów samic.
Na kryjówki wybiera różnego rodzaju naturalne schronienia wśród kamieni i skał, zagłębienia wśród korzeni drzew, gęste zarośla, być może również nisko położone dziuple. Buduje gniazdo z suchych materiałów roślinnych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość głowy i ciała to : 70 - 170 mm. Długość ogona to : 40 - 205 mm. Waga: 15 do ponad 110 g.
Prowadzi naziemny tryb życia, chociaż nie jest wykluczone iż wspina się zarówno po skałach jak i drzewach czy krzewach. Jednak większość swojej aktywności spędza na ziemi.
Brak danych czy wykorzystuje marazm w gorszych okresach środowiskowych ale nie jest to wykluczone ze względu na czasowe tworzenie skupisk osobników w różnym wieku i płci w jednym gnieździe.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku czy postawy ciała. Brak informacji czy używa wokalizy w momentach agresji, zalotów czy alarmu.
Jest gatunkiem wszystkożernym. W skład jego diety wchodzą nasiona, owoce, jagody, żołędzie, grzyby ale także bezkręgowce.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny, może też występować monogamia.
Ciąża trwa około 23 - 25 dni. Samica rodzi 1 - 6 młodych w miocie ( średnio 3 - 4 ). 3 - 4 mioty w sezonie. Młode rodzą się gołe, głuche i ślepe o wadze 1 - 2 g.
Po około 25 - 30 dniach od narodzin następuje odstawienie. Młode często pozostają w pobliżu samicy a nawet w gnieździe do momentu narodzin następnego miotu.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia jest szacowana na 1 - 2 lat. Jednak większość osobników nie przeżywa pierwszego roku życia.
Peromyscus difficilis
- Peromyscus difficilis amplus - Osgood, 1904 - Meksyk ( góry środkowo-północnego Oaxaca, Puebla, południowo-wschodnie Veracruz, południowe Hidalgo ) - synonim Peromyscus amplus - traktowany jako odrębny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus difficilis difficilis - J.A, Allen, 1891 - Meksyk ( Sierra Madre Occidental, południowo-zachodnie Chihuahua, Durango, Zacatecas, Guanajuato, północne Hidalgo, San Luis Potosi, południowe Coahuila )
- Peromyscus difficilis felipensis - Merriam, 1898 - Meksyk ( San Felipe, Oaxaca ) - synonim Peromyscus felipensis - traktowany jako odrębny gatunek w pierwszej taksonomii
- Peromyscus difficilis petricola - Hoffmeister y de la Torre, 1959 - Meksyk ( Sierra Madre Oriental, San Antonio de Las Alazanas, południowo-wschodnia Coahuila )
- Peromyscus difficilis saxicola - Hoffmeister y de la Torre, 1959 - Meksyk ( Cadereyta, Queretaro, północne Hidalgo, Puebla )
Peromyscus difficilis difficilis
Gatunek wymieniony jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonej kategorii. Peromyscus difficilis nie toleruje zmian w siedlisku.
Nazwę Peromyscus difficilis gatunek uzyskał nie ze względu na złe zachowanie ale na trudność sklasyfikowania. Taksonomowie wciąż pracują, aby wydobyć ewolucyjne relacje w rodzaju Peromyscus.
Nie istnieją żadne szczególne środki ochrony dla tego gatunku.
Około jedna trzecia jego zasięgu znajduje się w obszarach chronionych.
W niewoli - brak danych.
Myszak lawowy ( Peromyscus gratus ) - Merriam, 1898 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus truei gratus.
Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( Mogollon Plateau - południowo-zachodni Nowy Meksyk ) i Meksyk ( na południe do zachodniego Chihuahua i południowo-wschodniego Coahuila oraz środkowe Oaxaca ).
Zamieszkuje różnego rodzaju skalne siedliska, zwłaszcza z ciemną lawą, ale również pola uprawne, zarośla czy górskie lasy iglaste na wysokości 1829 - 3110 m n.p.m.
myszak lawowy ( Peromyscus gratus )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie po zmierzchu.
Żyje samotnie, w pary łączy się w sezonie rozrodczym, czasami może tworzyć większe skupiska w jednym schronieniu.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne schronienia wśród skał, pod głazami czy w rumowiskach skalnych. Wykorzystuje też opuszczone nory innych gatunków, gęste zarośla czy zagłębienia wśród korzeni drzew. Buduje gniazda z suchej roślinności i traw.
Prawdopodobnie jest terytorialny lecz zakresy osobnicze są nie znane.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Średnia wielkość to 199 mm, w zakresie : 171 - 231 mm. Średnia waga to 26,9 g, w zakresie : 19 - 32,8 g.
Jest doskonałym wspinaczem po skałach i większych kamieniach. Dobrze też radzi sobie ze wspinaczką na drzewa i krzewy lecz rzadko wykorzystuje tą umiejętność.
Brak danych czy wykorzystuje marazm w gorszych okresach środowiskowych ale nie jest to wykluczone ze względu na czasowe tworzenie skupisk osobników w różnym wieku i płci w jednym gnieździe.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku czy postawy ciała. Brak informacji czy używa wokalizy w momentach agresji, zalotów czy alarmu.
Jest gatunkiem wszystkożernym. Zjada zarówno dostępny pokarm roślinny jak i zwierzęcy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Jednak w niektórych obszarach jedynie od września do wczesnej wiosny. W okresie lata nie rozmnaża się. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 23 dni. Kilka miotów w sezonie ( średnio 3 - 4 ). Samica rodzi 1 - 6 młodych w miocie ( średnio 3 - 4 ). Po urodzeniu młode ważą 1,5 g.
Odstawienie następuje po 3 tygodniach od narodzin. Młode często pozostają w gnieździe z samicą do narodzin następnego miotu.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia szacowana jest na 1 - 2 lata. Prawdopodobnie większość osobników nie dożywa drugiego roku.
Peromyscus gratus schwytany w pułapkę na gryzonie
Opisane podgatunki :
- Peromyscus gratus erasmus - Finley, 1952 - Meksyk ( pola lawy Guadiana w pobliżu Durango, północno-wschodnie Durango ) - synonim Peromyscus truei erasmus - traktowany jako synonim gentilis Baker ( 1960 )
- Peromyscus gratus gentilis - Osgood, 1904 - U.S.A. ( zachodni Płaskowyż Mogollon w Nowym Meksyku ), Meksyk ( Sierra Madre Occidental, północne Jalisco, południowo-wschodnie Coahuila, Sierra Madre Oriental, południowe San Luis Potosi, północno-zachodnie Guanajuato ) - synonim Peromyscus truei gentilis - Peromyscus gratus gentilis - uznawany za różne gatunki w starej taksonomii
- Peromyscus gratus gratus - Merriam, 1898 - środkowo-południowy Meksyk ( środkowe i północne Jalisco, południowe Queretaro, północne i wschodnie Hidalgo, południowe i środkowe Oaxaca, zachodnie Michoacan )
- Peromyscus gratus pavidus - Elliot, 1903 - Meksyk ( Patzcuaro, Michoacan ) - synonim Peromyscus pavidus - wymieniany jako synonim Peromyscus gratus - różne gatunki w starej taksonomii
- Peromyscus gratus zapotecae - Hooper, 1957 - Meksyk ( południowe Trans-Mexican Volcanic Zone, południowe Puebla, Oaxaca - Tlacolula, Zapoteca )
- Peromyscus gratus zelotes - Osgood, 1904 - Meksyk ( Querendaro, Michoacan ) - synonim Peromyscus zelotes - wymieniany jako synonim Peromyscus gratus
Peromyscus gratus erasmus
rycina - po lewej : Peromyscus gratus ; po prawej : Peromyscus nasutus
Gatunek klasyfikowany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, która wydaje się być nie zagrożona. Istnieje małe prawdopodobieństwo aby wystąpił drastyczny spadek populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Wcześniej traktowany jako podgatunek Peromyscus truei ale Ceballos i Galinda ( 1984 ) uznali za genetycznie odrębne. Angielska nazwa Osgood's mouse odwołuje się do amerykańskiego zoologa Wilfreda Hudsona Osgooda.
Nie są znane żadne poważniejsze zagrożenia dla gatunku jako całości.
Nie są znane żadne szczególne środki ochrony tego gatunku.
Istnieje kilka obszarów chronionych w zasięgu tego gatunku.
Peromyscus gratus zapotecae
W niewoli - brak danych.
Myszak podgórski ( Peromyscus nasutus ) - ( J, A, Allen, 1891 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus difficilis nasutus - Peromyscus truei nasutus - Vesperimus nasutus.
Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( środkowo-północne Kolorado, południowe Utah, zachodni Teksas, Nowy Meksyk, zachodnia Arizona ) i Meksyk ( północne Chihuahua, Coahuila, Nuevo Leon ).
Zamieszkuje podnóża skalistych obszarów porośnięte lasami sosnowo-dębowymi z jałowcami. Preferuje obszary skaliste z dużymi głazami i rumowiskami skalnymi, skaliste stoki z warstwą opadłych liści.
myszak podgórski ( Peromyscus nasutus )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych.
Żyje samotnie, łącząc się w pary w sezonie rozrodczym. Czasami może tworzyć skupiska kilkunastu osobników w różnym wieku i różnej płci w jednym gnieździe.
Na kryjówki wybiera naturalne dostępne schronienia. Są to przede wszystkim rumowiska skalne, zagłębienia pod kamieniami, jaskinie i groty, sztolnie i stare kopalnie, zagłębienia wśród korzeni drzew, gęste zarośla, opuszczone nory innych gatunków. Buduje gniazdo z suchych roślin zielnych i traw.
Wydaje się iż jest terytorialny, ale zakresy rewirów osobniczych nie są znane.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Średnia długość to 195 mm, w zakresie 194 - 198 mm. Waga to 24 - 32 g.
Dość duży gryzoń z długim ogonem. Barwa grzbietu szara z jasnym spodem. Ogon brązowo-czarniawy powyżej i biały poniżej. Długość ogona to ponad 100 mm i jest on dłuższy niż łączna długość głowy i ciała. Wierzch przednich i tylnych nóg, w tym kostek biały. Długość łapek to 22,5 mm.
Ogólnie przypomina zarówno Peromyscus boylii jak i Peromyscus attwateri. Od tego pierwszego różni go barwa kostek, które są białe oraz barwa grzbietu barwy szarej i mniejsze uszy. Od tego drugiego różni go dłuższy ogon, krótsze tylne stopy oraz białe kostki.
Jest dobrym wspinaczem zarówno po skałach jak i po drzewach i krzewach. Prawdopodobnie prowadzi częściowo nadrzewny tryb życia.
Brak danych czy wykorzystuje marazm w gorszych okresach środowiskowych ale nie jest to wykluczone ze względu na czasowe tworzenie skupisk osobników w różnym wieku i płci w jednym gnieździe.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku czy postawy ciała. Brak informacji czy używa wokalizy w momentach agresji, zalotów czy alarmu.
Jest gatunkiem wszystkożernym, ale dużą rolę w jego diecie spełniają żołędzie jak są dostępne. W skład jego diety oprócz żołędzi wchodzą orzechy, owoce i jagody, grzyby, nasiona, trawy i rośliny zielne oraz owady.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, jednak ciężarne samice schwytano w czerwcu, lipcu i sierpniu. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 30 dni. Samica rodzi 1 - 6 młodych ( średnio 4 ). Młode rodzą się bezwłose, ślepe i głuche. Po 10 dniach od narodzin są już porośnięte sierścią i mają otwarte oczy i uszy. Odstawienie następuje po około 21 dniach od narodzin. Młode często pozostają z samicą aż do narodzenia następnego miotu.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia jest szacowana na 1 - 2 lata.
czaszka Peromyscus nasutus griseus - University of California, Berkeley
Opisane podgatunki :
- Peromyscus nasutus griseus - Benson, 1932 - U.S.A. ( Nowy Meksyk - Malpais Lava, Tularosa Basin, północne Carrizozo, Lincoln County, Arizona ) - synonim Peromyscus difficilis griseus
- Peromyscus nasutus nasutus - ( J, A, Allen, 1891 ) - U.S.A. ( wschodnia Arizona, zachodni Teksas - góry Guadalupe w Culberson County, góry w Kolorado, góry Navajo w południowo-zachodnim San Juan County, Utah )
- Peromyscus nasutus penicillatus - Mearns, 1896 - U.S.A. ( Teksas - góry Franklin, Brewster County, Presidio County, El Paso County ), Meksyk - synonim Peromyscus difficilis penicillatus - Peromyscus boylii penicillatus - uważany za synonim Peromyscus boylii rowleyi w jakiejś taksonomii
Peromyscus nasutus - okaz muzealny
Gatunek klasyfikowany jako najmniejszej troski pomimo rozdrobnionego rozkładu, jednak występuje prawdopodobieństwo dużych populacji i brak wyraźnych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby zmienić klasyfikację na zagrożone.
Wydaje się iż, gatunek jest powszechny w odpowiednich siedliskach lecz nierównomiernie rozłożony co sprawia wrażenie rzadkości występowania.
Jednak odpowiednie siedliska nie występują równomiernie w zakresie gatunku, dlatego jego dystrybucja jest rozdrobniona.
Po mimo tego iż jest to stosunkowo rzadki gatunek, brak danych, które by sugerowały jakiekolwiek zagrożenia w chwili obecnej. Populacje są oddzielone od siebie.
W górach Franklin ( El Paso County ), Peromyscus nasutus jest powszechny na obszarach skalistych, zboczach i rumowiskach o dużych kamieniach. Peromyscus boylii jest nieobecny w tych skalistych obszarach, gdzie nasutus jest obfity, ale boylii jest bogaty w obszarach przyległych z mniejszymi kamieniami i gdzie jest więcej roślinności. Wydaje się, że nasutus preferuje chropowate, skaliste siedliska z rzadką roślinnością.
Vernon Bailey poinformował, iż schwytane samice w Nowym Meksyku posiadały cztery duże płody na przełomie lipca a schwytane pod koniec sierpnia miały sześć płodów.
W obecnej chwili nie są znane żadne poważniejsze zagrożenia dla gatunku jako całości.
Nie są znane żadne szczególne środki ochronne dla tego gatunku.
Brak danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
czaszka i dolna żuchwa Peromyscus nasutus
W niewoli.
Osobniki schwytane żywcem w Górach Franklin łatwo hodowano w niewoli.
Udało się uzyskać kilka miotów z 2 - 6 młodych. Okres ciąży wynosił około 30 dni.
W hodowli osobniki łatwo się oswajają i przyzwyczajają do opiekuna.
Jest bardzo towarzyski, a kilkanaście lub więcej osobników młodych i dorosłych obojga płci często tłoczy się w jednym gnieździe bez widocznego konfliktu.
Myszak piniowy ( Peromyscus truei ) - ( Shufeldt, 1885 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Hesperomys truei - Peromyscus truii.
Uwagi : 4 ważne podgatunki są zawarte w Peromyscus gratus. Peromyscys truei obejmuje populację Peromyscus truei comanche, który był wcześniej uważany za odrębny gatunek Peromyscus comanche. Patrz Carleton ( 1989 ), Janecek ( 1990 ), DeWalt et al. (1993) w odniesieniu do dowodów potwierdzających konspecyficzność od comanche i truei.
Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( Arizona, Kalifornia, Kolorado, Idaho, Newada, Nowy Meksyk, Oklahoma, Oregon, Teksas, Wyoming, Utah ) i Meksyk ( Baja California ).
Zamieszkuje regiony suche i półpustynne, a najczęściej wśród skał lub na skalistych zboczach ( ale skaliste tereny nie są wymagane ) w różnorodnych siedliskach w tym : lasów sosnowo-jałowcowych, Chaparral i na obszarach pustynnych zarośli, wapiennych skał, lasy sekwoi, lasy łęgowe. Występuje od poziomu blisko morza do powyżej 2300 m n.p.m.
rycina - myszak piniowy ( Peromyscus truei ) - dwie odmiany barwne
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych ale także za dnia.
Żyje samotnie, w pary łączy się w okresie rozrodczym. Czasami tworzy większe skupiska, w jednym gnieździe znajduje się kilkanaście osobników w różnym wieku i różnej płci.
Jest terytorialny, ale zakresy osobnicze różnią się w różnych regionach. W Kalifornii uśredniony zakres dla 8 samców wynosił 2,9 ha a 0,8 ha dla 7 samic. Stosunkowo duże zakresy mogą być odzwierciedleniem skutków suszy i zmniejszonej dostępność pokarmu. W Nowym Meksyku średniej wielkości zakres wynosił 0,4 - 1,6 ha, dla różniących się płcią osobników i zastosowanej metody badawczej. Według zastosowanych metod badawczych średnia wielkość rewiru to 0,41 ha ( wychwytywanie danych ) lub 0,93 ha ( telemetryczne radio ).
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Średnia wielkość to : 195 mm, w zakresie : 171 - 231 mm. Długość ogona waha się od 76 do 123 mm. Waga w zakresie : 15 - 50 g. Wielkość osobników często zależy od lokalizacji. Osobniki w zachodnich częściach ich zakresu, zwykle mają dłuższy ogon, mniejszy rozmiar ciała, mniejsze uszy i mniejsze łapy niż ich odpowiedniki na wschodzie.
Posiada długie, jedwabiste futro, które waha się od żółto-brązowego do ciemnoszarego na plecach i traci moc koloru na bokach oraz nogach. Spód ciała jasno-popielaty do białego. Ogon z długimi włosami, ma ciemny pasek grzbietowy przez całą długość. Tylne łapy są duże, zazwyczaj 22 mm lub więcej długości. Młode osobniki posiadają szare futro, które zmienia się po serii linień, zaczynając się już po 7 dniach, a kończąc na 10 do 11 tygodniu życia. Umaszczeniem dopasowuje się do zajmowanego siedliska, dzięki temu potrafi się wtopić w otaczającą roślinność i ukryć się przed drapieżnikami. Jego powiększone oczy sugerują, że ma dobrze rozwinięty zmysł wzroku w warunkach słabego oświetlenia. Jego długie wąsy są wykorzystywane do percepcji dotyku.
Na kryjówki wybiera różnego rodzaju naturalne schronienia : zagłębienia wśród korzeni drzew, jaskinie i groty, rumowiska skalne, zagłębienia pod kamieniami, szczeliny skalne, puste pnie, nisko położone dziuple, gęste zarośla, opuszczone nory innych gatunków czy czasami rumowiska nowików.
Buduje kuliste gniazdo z suchych roślin zielnych i trawy, czasami umieszcza jest też na drzewie.
Gatunek jest w stanie wytrzymać ciepłe, suche lata oprócz śnieżnych zim.
Zdarza się, iż okresowo śpi przez cały dzień. Jest doskonałym wspinaczem, często używającym długi ogon dla równowagi.
Badania wykazały, że jest bardziej aktywny, gdy temperatura otoczenia jest wyższa. Jednak w księżycowe noce jest mniej aktywny, najprawdopodobniej dlatego, że istnieje zwiększone ryzyko drapieżnictwa, gdy jest jaśniej na zewnątrz.
W czasie dotkliwych susz, może zwiększyć stężenie moczu, w celu zmniejszenia zawartości wilgoci w odchodach. Również dobowy letarg pomaga mu w oszczędzaniu energii.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, wzroku, słuchu, dotyku, postawy ciała. Brak informacji czy używa wokalizy w momentach agresji, zalotów czy alarmu.
Jest gatunkiem wszystkożernym. W skład jego diety wchodzą nasiona, orzechy, jagody, grzyby i owady. Często pokarmu poszukuje na drzewach. Preferencje pokarmowe Peromyscus truei mogą się różnić w zależności od sezonu. Dorosłe osobniki zazwyczaj żywią się nasionami jałowca ( Juniperus ) i jagodami w zimie oraz żołędziami ( Quercus ) w lecie. Gatunek notorycznie tworzy zapasy pokarmu. Często kopie dziury i grzebie swoje jedzenie w różnych miejscach na całym terytorium, zwłaszcza wokół schronienia. Ta sieć spiżarń może stać się dość obszerna. Jest w stanie przetrwać w bardzo ograniczonym zaopatrzeniu w wodę, co ma zasadnicze znaczenie dla ich przetrwania w suchych siedliskach.
Sezon rozrodczy może być w ciągu całego roku, jednak najczęściej występuje od połowy lutego do połowy listopada. Szczyt narodzin występuje między kwietniem a czerwcem. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 26 dni, ale samica w okresie laktacji ma wydłużoną ciążę do 40 dni. 3 - 6 miotów w sezonie. Rodzi się od 2 - 6 młodych. Młode rodzą się gołe, ślepe i głuche o wadze około 2,3 g.
Po 14 dniach od narodzin są całkowicie pokryte sierścią. Po 16 - 21 dniach mają otwarte oczy i uszy.
Odstawienie następuje w 3 - 4 tygodniu życia.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową samica uzyskuje w 50 dniu życia a samiec po około 9 tygodniach od narodzin.
Długość życia w środowisku naturalnym to około 1 rok. Badania wykazały, że tylko 20% młodych w każdym gnieździe przetrwa pierwszy rok życia, a tylko 2 - 3% dorosłych osobników żyje wystarczająco długo, by dotrwać do hodowli w kolejnym sezonie.
Peromyscus truei
Opisane podgatunki :
- Peromyscus truei chlorus - Hoffmeister, 1941 - U.S.A. ( południowa Kalifornia - pustynia Mohave, pustynia Kolorado, wschodnie góry San Gabriel, góry San Bernardino, Little San Bernardino, góry San Jacinto, góry Santa Rosa, Riverside County, Hesperia, Saragossa Spring, San Bernardino County )
- Peromyscus truei comanche - Blair, 1943 - U.S.A. ( północno-zachodni Teksas - Randall, Armstrong, Briscoe, Dickens, Garza, Lynn i Swisher County ) - synonim Peromyscus difficilis comanche - Peromyscus comanche - Peromyscus nasutus comanche - orginalnie ujęty w Peromyscus nasutus, rónież długo uznawany jako podgatunek Peromyscus difficilis, ale na podstawie badań kariologicznych, Lee, Schmidly, i Huheey ( 1972 ) stwierdzono jego rzeczywistą bliskość z Peromyscus truei. Wyrażnie odrębny gatunek u innych autorów - zagrożony
- Peromyscus truei dyselius - Elliot, 1898 - U.S.A. ( Kalifornia - góry Santa Cruz, San Mateo County, Santa Clara County, Santa Cruz County, Redwood City, Palo Alto, Black Mountain ) - synonim Peromyscus dyselius - traktowany jako odrębny w pierwszej taksonomii - synonim Peromyscus truei gilberti dla innych
- Peromyscus truei gilberti - Allen, 1893 - U.S.A. ( Kalifornia - Bear Valley, San Benito County, wybrzeże Zatoki San Francisco, Shasta Valley, Sierra Nevada, Fresno County, środkowe Tulare County, Humbold County, Mendocino County, Sonoma County, Marin County, Santa Clara Valley, Temblor Range, Outer Coast Range, Santa Cruz County, Matilija, Great Valley, Ventura County, Zatoka Monterey, południowo-zachodni i środkowy Oregon ) - synonim Sitomys gilberti - Peromyscus gilberti - traktowany jako odrębny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus truei hemionotis - Elliot, 1903 - Meksyk ( Baja California - Rosarito Divide, Sierra Madre San Pedro Martir ) - synonim Peromyscus hemionotis - na liście synonimów dla Peromyscus truei martirensis - odrębny dla starej taksonomii
- Peromyscus truei lagunae - Osgood, 1909 - Meksyk ( południowa Baja California - Laguna Valley, El Sauce, góry Victoria )
- Peromyscus truei lasius - Elliot, 1904 - U.S.A. ( Kalifornia - Hannopee Canyon, góry Panamint, góry Inyo, Inyo County ) - synonim Peromyscus lasius - na liście synonimów dla Peromyscus truei truei - odrębny dla starej taksonomii
- Peromyscus truei martirensis - J.A, Allen, 1893 - Meksyk ( północna Baja California - góry Sierra Juarez, góry Sierra San Pedro Martir ), U.S.A. ( południowa Kalifornia - góry Laguna ) - synonim Sitomys martirensis - Peromyscus martirensis - traktowany jako odrębny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus truei megalotis - Merriam, 1890 - U.S.A. ( Arizona - Black Tank, pustynia Little Colorado, Coconino County ) - synonim Hesperomys megalotis - Peromyscus megalotis - na liście synonimów dla Peromyscus truei truei - odrębny dla starej taksonomii
- Peromyscus truei montipinoris - Elliot, 1904 - U.S.A. ( Kalifornia - Sierra Nevada, Kaweah River, góry Tehachapi, Clabasas, Los Angeles County, San Emigdio Range, Temblor Range, Loockwood Valley, Mt. Pinos, Ventura County, Whitney Creek, Tulare County ) - synonim Peromyscus montipinoris - na liście synonimów dla Peromyscus truei truei - odrębny dla starej taksonomii
- Peromyscus truei nevadensis - Hall i Hoffmeister, 1940 - U.S.A ( północno-wschodnia i środkowo-wschodnia Newada - Pilot Peak, Elko County, góry Ruby, White Pine County, zachodnie Utah - Pleistocene Lake Bonneville, góry Raft River, Box Elder County, Pine Valley, Lincoln County, Escalante, Garfield County, Provo, Utah County )
- Peromyscus truei preblei - Bailey, 1936 - U.S.A. ( środkowy Oregon - Crooked River, Prineville, Deschutes Valley, Warm Springs )
- Peromyscus truei sequoiensis - Hoffmeister, 1941 - zachodnie U.S.A. ( północno-zachodnie wybrzeże Kalifornii - Mount Sanhedrin, Mendocino County, Freestone, Sonoma County, Ross, Marin County, Guerneville, Taylor Creek, góry Salmon, Siskiyou County, Happy Camp, południowo-zachodni Oregon - Galice, Coast Range )
- Peromyscus truei truei - Shufeldt, 1885 - południowo-zachodnie U.S.A. ( południowa Kalifornia - Sierra Nevada, Cascades Chain, pustynia Mohave, San Bernardino, południowa Newada, południowe i wschodnie Utah, północna, środkowa i południowo-wschodnia Arizona, południowo-zachodnie Wyoming, zachodnie i południowo-wschodnie Kolorado, północno-zachodnia Oklahoma, Nowy Meksyk ), północny Meksyk ( do środkowo-północnego Chihuahua )
młody osobnik Peromyscus truei
Peromyscus truei
Gatunek wymieniony jako najmniejszej troski, ponieważ jest bardzo powszechny, często w dużych populacjach w swoim zasięgu. Brak jest większych zagrożeń i występuje w wielu obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby zmienić klasyfikację na zagrożone.
Wcześniej uważany za podgatunek - gratus jest obecnie uważany za odrębny gatunek ( w tym byłe podgatunki truei : gentilis, erasmus, zapotecae, i część truei ) ( patrz Modi i Lee 1984 ). Peromyscus gratus różni się pod względem liczby chromosomów i jest sympatryczny do Peromyscus truei w południowo-zachodniej Arizonie i Nowym Meksyku, choć obszar sympatryczności nie jest w pełni znany ( patrz mapa w Carleton 1989 ). Dane genetyczne wspierają uznawanie Peromyscus gratus jako odrębny gatunek od Peromyscus truei ( Janecek 1990 ).
Peromyscys truei obejmuje populację Peromyscus truei comanche, który był wcześniej uważany za odrębny gatunek Peromyscus comanche ( patrz Carleton 1989 ), Janecek ( 1990 ). DeWalt et al. (1993) w odniesieniu do dowodów potwierdzających konspecyficzność od comanche i truei.
Stanowi ważny element diety wielu drapieżników, w tym gadów - grzechotniki.
Peromyscus truei jest pośrednim nosicielem kleszczy zdolnych do przenoszenia gorączki plamistej Gór Skalistych i boreliozy na ludzi.
Jest też ważnym rezerwuarem hantawirusów ( King, 1968 ).
Zakres geograficzny całej grupy Peromyscus truei jest od Sierra Madre na południe do Oaxaca i Baja California w Meksyku, na północy do południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych ( Hoffmeister, 1951 ). Podział grupy truei w Stanach Zjednoczonych obejmuje na północy do centralnego Oregonu i południowego Wyoming ( Hoffmeister, 1951 ), na wschód do wschodniego Kolorado ( Armstrong, 1972 ) oraz zachodniej Oklahomy ( Hoffmeister, 1951 ) oraz na zachód do Oceanu Spokojnego ( Hoffmeister, 1951 ).
Gatunek ten jest uważany za bezpieczny w swoim zakresie ( NatureServe ). Nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Ten gatunek nie budzi obawy, a jego zakres obejmuje wiele obszarów chronionych.
młody osobnik Peromyscus truei
Peromyscus truei comanche - Blair, 1943 - synonim Peromyscus difficilis comanche - Peromyscus comanche - Peromyscus nasutus comanche.
Uwagi : Teksańska populacji Peromyscus truei miał mylącą taksonomiczną historię. Frank Blair rozpoznał go jako nowy gatunek w grupie Peromyscus truei, a w 1943 roku nadał mu nazwę Peromyscus comanche. Donald Hoffmeister w 1951 roku umieszcza comanche jako podgatunek Peromyscus nasutus i 10 lat później Luis de la Torre przenosi zarówno nasutus jak i comanche do głównie meksykańskich gatunków Peromyscus difficilis. W 1972 roku Raymond Lee i współpracownicy zbadali kariotypy od comanche i uznali je za identyczne z Peromyscus truei oraz że znacznie różnią się od tych z Peromyscus difficilis. Wreszcie, w 1973 roku Schmidly dokonała przeglądu statusu systematycznego i umieszczono comanche jako podgatunek Peromyscus truei.
Peromyscus truei comanche
Palo Duro Canyon State Park - siedlisko Peromyscus truei comanche
Dystrybucja podgatunku Peromyscus truei comanche jest ograniczona do Panhandle w Teksasie ( Blair 1943; Schmidly 1973; Choate, 1997 ). W regionie Panhandle w Teksasie, dystrybucja jest ograniczona do 7 powiatów: Randall, Armstrong, Briscoe, Dickens, Garza, Lynn i Swisher ( Blair 1943; Schmidly 1973; Johnson i Packard 1974; Zimmerman i DeWalt 1990; Choate et al 1991; Choate 1997. ). Dystrybucja w powiatach na południe od Briscoe County jest jednak kontrowersyjna ( Choate 1991; Yancey i wsp. 1996 ). Najbardziej ciągły zakres jest północny, część 3-okręgów - Randall, Armstrong i Briscoe, z dystrybucją głównie wzdłuż wschodniej skarpy Llano Estacado ( Zimmerman i DeWalt 1990; Yancey et al 1996;. Choate 1997 ). Peromyscus truei comanche jest geograficznie odizolowany o około 120 km od zamieszkania najbliższej populacji Peromyscus truei truei w północno-zachodnim rogu Panhandle w Teksasie ( Blair 1950; Yancey i wsp. 1996 ).
Peromyscus truei comanche różni się od Peromyscus truei truei, że uszy i słuchowe pęcherze są mniejsze. Jego ogon jest dłuższy. Zewnętrzne wymiary pojedynczej dorosłych samicy za Blair ( 1943 ) są następujące: długość całkowita : 206 mm, ogon : 107 mm, tylna stopa 22,0 mm i 21,0 mm ucho z wycięciem. Sierść koloru od typu pojedynczej dorosłych samicy jest opisany jako grzbietowo ochrowy zmieszanego z ciemnym. Wyraźna linia boczna czerwono-ochrowa. Ogon mniej lub bardziej gwałtownie dwukolorowy i także stopy, a spód biały ( Blair 1943 ). Ten typ preparatu ( Blair 1943 ) był używany przez Schimdly ( 1973 ) w opisie grupy jako podgatunek grupy Peromyscus truei zamiast odrębnych gatunków, jak opisane przez Blaira ( 1943 ).
Dalsze zróżnicowanie od podobnych gatunków zawiera porównania do Peromyscus attwateri przez Schmidly ( 1973 ). Różnica jest następująca: tylne łapy są krótsze niż u Peromyscus attwateri. Długość ucha jest dłuższa niż w przypadku Peromyscus attwateri. Posiada 5 par dużych biarmed autosomów zamiast po 3 jak u Peromyscus attwateri.
Peromyscus attwateri z którym Peromyscus truei comanche konkuruje o siedlisko i pokarm
Członkowie grupy są Peromyscus truei są nocnymi gryzoniami. Ich sezonowe i miesięczne zróżnicowanie występuje w poziomie aktywności ( Scheibe 1984 ). Wiosną aktywność samic jest ogólnie większa niż samców. Spadek stężenia i aktywności zimą są pozytywnie skorelowane z temperaturą otoczenia i spadek aktywności jest ujemnie skorelowany z księżycem. Intensywność światła księżyca jest skorelowany z poziomem aktywności w spoczynku, i nieco w czasie zimy, a wiosną i latem działalność nie wpływa na intensywność księżyca. Zachmurzenie i prędkość wiatru były tylko nieznacznie skorelowane z aktywnością gryzoni wiosną i latem. Nie przeprowadzono żadnych badań behawioralnych, które bezpośrednio odnoszą się do tego podgatunku.
Peromyscus truei comanche
Podgatunek Peromyscus truei comanche jest historycznie opisany jako "przerwany z zamieszkujących równiny" w kanionach i skarpach, takich jak Palo Duro Canyon i Tule Canyon ( Schmidly 1973 ). Najczęstsza struktura siedliska związana z podgatunkiem jest obecność w nim dużych głazów skalnych ( Tamsitt 1958, Zimmerman i DeWalt 1990; Yancey i wsp. 1996 ). Obecność zarośli jałowca wiąże się również z siedliskiem tego podgatunku ( Tamsitt 1958, Zimmerman i DeWalt 1990; Yancey et al. 1996 ). Konkretnie, Yancey ( 1996 ) podaje, że 64% populacji ( 27 osobników ) przechwyconych zostało w trakcie badania na słabo porośniętym roślinnością terenie, z rzadkim jałowcem, na stromych skalnych zboczach czerwonego piaskowca. Zimmerman i Dewalt ( 1990 ) donoszą, że podgatunek ten spędza dużo czasu na dnie kanionu gdzie są bardzo niskie, skaliste miejsca w pobliżu opuncji. Również zauważono, że istnieje możliwość, iż Peromyscus truei comanche i Peromyscus attwateri mogą konkurować o przestrzeń i / lub pokarm ( Zimmerman i DeWalt 1990; Yancey i wsp. 1996 ). Ogólne streszczenie badań siedlisk wskazuje, że podgatunek można znaleźć przede wszystkim na stromych, skalistych stokach i skarpach, które są słabo porośnięte roślinnością. Towarzysząca roślinność może zawierać zarośla jałowca, opuncję i kaktusy rosnące wzdłuż skarpy oraz kolczaste zarośla kaktusów i opuncji w obszarach zalewowych.
James Tamsitt poinformował, że w 1,803-nocne pułapki zdobył tylko 25 osobników - stosunek sukces 72-nocne pułapki złowiły podgatunek.
W Guadalupe Mountains National Park, gatunek ten jest rzadko spotykany w jałowcach i sosnowych lasach.
Podgatunek wędruje na znaczne odległości w nocy za pokarmem, od stromych skarp do obszarów zalewowych w poszukiwaniu pożywienia ( Zimmerman i DeWalt 1990 ).
Kryjówki zostały zgłoszone wśród skalistych ostoi podobnych do Neotoma albigula i poniżej kolców opuncji ( Zimmerman i DeWalt 1990 ). Wykorzystuje też podziemne nory lub szczeliny skalne.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, wzroku, słuchu, węchu, dotyku i postawy ciała.
Szczegółowe badania pokarmu nie zostały przeprowadzone, chociaż niektóre źródła podają możliwe nawyki żywieniowe ( Zimmerman i DeWalt 1990; Yancey i wsp. 1996 ). Peromyscus truei comanche zjada nasiona jałowca, nasiona krzewów Prosopis glandulosa i kłujące nasiona Opuntia spp. ( Zimmerman i DeWalt 1990 ). Nie ma sugestii, że dieta może odgrywać ważną rolę w ograniczaniu dystrybucji tego podgatunku ( Yancey et al. 1996 ).
zarośla Prosopis glandulosa - nasiona tej rośliny to jeden ze składników diety Peromyscus truei comanche
Badania biologii reprodukcyjnej dla podgatunku nie są dobrze zbadane. Tylko w jednym raporcie opublikowanym ( Yancey i wsp. 1996 ). Dowody wskazują, że członkowie rodzaju Peromyscus rozmnażają się, gdy warunki środowiskowe są odpowiednie do hodowli młodych ( Millar 1989 ). Dla Peromyscus truei comanche, okres ten najwyraźniej występuje od połowy marca i na początku października ( Yancey et al. 1996 ). Dostępne dane na rozrodczość pochodzą z 42 próbek pobranych przez Yancey et al. ( 1996 ) i od osobników przebywających w Muzeum na Texas Tech University. Ciężarne samice zostały złowione w kwietniu, czerwcu, lipcu i sierpniu. Zimmerman i DeWalt ( 1990 ) zgłosili ciężarne samice w marcu i październiku.
Ze względu na jego ograniczoną dystrybucję, podgatunek został wymieniony przez Parks and Wildlife Texas Department jako zagrożony gatunek w obrębie stanu Teksas. Peromyscus truei comanche jest również kandydatem do kategorii 2 notowań przez US Fish and Wildlife zgodnie z ustawą o zagrożonych gatunkach z 1974.
W chwili obecnej nie ma żadnych istotnych zagrożeń dla konkretnego siedliska, które zamieszkuje podgatunek, przy czym większość tego siedliska nie ma żadnej wartości rolniczej, a znajduje się w ciągu dwóch parków stanowych ( Yancey et al. 1996 ).
W obecnej wiedzy na temat Peromyscus truei comanche brakuje ważnych dziedzin, w tym nawyków pokarmowych, wpływu konkurencji z Peromyscus attwateri i innymi pokrewnymi i transgenerycznymi gatunkami oraz danych na temat pasożytów i chorób przenoszonych przez ten podgatunek.
Również ogólne relacje ekologiczne między podgatunkiem a innymi taksonami, jak również o roślinności i środowisku, muszą zostać zbadane.
Długość życia u tego podgatunku to do dwóch i pół lat w środowisku naturalnym. Ale ten okres dotyczy tylko nielicznych osobników.
Podgatunek Peromyscus truei comanche został odizolowany od Peromyscus truei truei około 10.000 lat temu.
Palo Duro Canyon i Capitol Peak w Palo Duro Canyon State Park w Teksasie
W niewoli.
Tylko nieliczne osobniki uczestniczące w badaniach laboratoryjnych.
Dotyczy to też podgatunku Peromyscus truei comanche.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych
