Wielkanoc 2018

Życzę wszystkim Czytelnikom i Sympatykom 

Tukotuki z Argentyny i nie tylko. Przegląd gatunków. Część III.

Tukotuko cętkowany ( Ctenomys latro ) - Thomas, 1918 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus latro.

Występuje w Ameryce Południowej ( północno-zachodnia Argentyna - prowincje Tucuman i Salta - Tapia ).

Zamieszkuje suche tereny z roślinnością kserotermiczną, na glebach miękkich i piaszczystych do wysokości 600 m n.p.m.   

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat jego biologii, ekologii i sposobu życia.
Wiadomym jest iż, jest to mały przedstawiciel rodzaju.
Ubarwienie ma od jasnego do średnio brązowego na grzbiecie. Ciemniejszą część twarzową i czubek głowy. Jego nozdrza są zauważalnie bledsze.
Za uszami znajduje się lekka łatka koloru płowego. Ogon jest ciemnobrązowy na wierzchu a blado-płowy na bokach i poniżej.
Gatunek jest lżejszy niż zbliżony gatunek Ctenomys tucumanus ( Reig i Kiblisky 1969, Thomas 1918b, pers.obs ).

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako wrażliwy w kategorii  B1ab( i,ii,iii ) ze względu, iż jego zasięg występowania jest mniejszy niż 20 000 km2, populacja jest poważnie rozdrobniona i maleje zakres oraz jakość siedlisk leśnych.
Okazy zebrano na obszarach otwartego lasu Chacoan z bardzo kamienistymi glebami.
Gatunek ten składa się z bardzo pofragmentowanych populacji. Jest monotypowy.
Cabrera ( 1961 ) zsynchronizował Ctenomys latro z Ctenomys mendocinus, wymieniając nazwę jako podgatunek Ctenomys mendocinus tucumanus Thomas, będący częścią jego podtypu wielotypowego Ctenomys mendocinus. Reig i Kiblinsky ( 1969 ) oraz Roig i Reig ( 1969 ) uważali zarówno Ctenomys latro, jak i Ctenomys tucumanus za odrębne gatunki oparte na różnicach kariotypowych. Ich wniosek został podsumowany zarówno przez kolejnych autorów. Ctenomys latro jest blisko spokrewniony z Ctenomys pilarensis, Ctenomys occultus i Ctenomys argentinus w analizach sekwencji mtDNA, z tym kladem najwidoczniej siostrzanym dla Ctenomys tucumanus ( Mascheretti i wsp. 2000, Prada i inni 2011, patrz także J R Contreas i Bidau 1999 ).
W przeciwieństwie do hipotezy Cabrery ( 1961 ), Ctenomys latro nie ma związku molekularnego z Ctenomys mendocinus ( Parada i in. 2011 ).
Zgłoszono kilka pokrewnych kariotypów dla tego gatunku, w tym 2n-42, FN-50 ( Reig i Kiblinsky, 1968a ), 2n-40, FN-44 ( Ortells, 1995 ) i 2n-40-42, FN-48 ( Ipucha 2002; Ipucha i in. 2008 ).
Gatunek ten jest zagrożony utratą siedlisk w wyniku ekspansji rolnej.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.





Ctenomys lessai - Gardner, Salazar Bravo & Cook, 2014 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. 

Występuje w Ameryce Południowej - Boliwia ( Lluthu Pampa, Cochabamba Dpt. ).

Zamieszkuje otwarte tereny trawiaste w górskich dolinach, wzdłuż biegu strumienia z pozostałością drzew na wysokości 2500 - 2750 m n.p.m.

holotyp - Ctenomys lessai 

Gatunek słabo poznany ze względu na nie dawne opisanie. 
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Ubarwienie charakteryzujące się grzbietowym brązowym kolorem z ciemną czapką z włosami bledszymi pokrywającymi większą część głowy. Piersiowy obszar barwił się tak samo jak grzbiet, ale brzuszek pokryty farbowanymi włosami cynamonowo-płowymi. Czaszka delikatna z przeważnie prostymi łukami jarzmowymi i płaskim profilem czaszki. Siekacze proodontowe, z jasnożółtą emalią.  Ogon krótki, pokryty ciemnymi włosami oliwkowo-brązowymi.
Młode osobniki o stałym głębokim neutralnym szarym kolorze, bez dwukolorowych oznaczeń. 
Długość ciała 255 mm, ogon 64 mm. 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie sklasyfikowany ze względu na nie dawne opisanie. Prawdopodobnie zostanie uznany za zagrożony lub wrażliwy z powodu niepewności co do rozmieszczenia gatunku i potencjalnych zagrożeń.
Ten gatunek Ctenomys został nazwany na cześć dr. Enrique P. Lessa, badacza ewolucji i biologii tukotuków w Ameryce Południowej.
Kariotyp 2N = 46 i FN = 64. Gatunek jest prawdopodobnie monotypowy.
Ctenomys lessai różni się od Ctenomys erikacuellarae.  
Mimo, że gatunek ma wspólnych ewolucyjnych przodków, grzbiety, stworzone przez tę samą gwałtowną geologiczną presję, która wspięła Andy, ustanawiają geograficzną izolację, która sprzyja rozwojowi odrębnych gatunków w różnych dolinach.
Potrzebne są dalsze badania stanu i trendów populacji, jej gęstości osobniczej, ekologii, historii naturalnej, siedliska, potencjalnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Tukotuko mendozański ( Ctenomys mendocinus ) - Philippi, 1869 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. 
Uwagi : Wiele podgatunków uważa się za gatunki pełne - Synonim Ctenomys haigi według Wilsona i Reedera ( 1993 ). G. Amori ( pers. Comm. 2001 ) zaleca zachowanie gatunku, ponieważ jest rozpoznawany przez Nowaka ( 1999 ). Zachowane do czasu rewizji taksonomicznej całego rodzaju.

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( wschodnie stoki Andów od Santa Cruz na północy do prowincji Mendoza ).

Zamieszkuje siedliska semoksyczne do kserotermicznych z udziałem zbiorowisk trawiastych i krzewiastych ( Larrea sp. ), które przeważnie występują na słabo rozwiniętych glebach piaszczystych i żwirowych od 460 do 3400 m n.p.m.

tukotuko mendozański ( Ctenomys mendocinus )

Aktywny w ciągu całego roku zarówno w dzień jak i w nocy. Okresy aktywności są przeplatane okresami odpoczynku. 
Żyje samotnie. Większość swojej aktywności spędza pod powierzchnią gruntu. Na powierzchnię wychodzi na krótkie okresy czasu.
Prawdopodobnie jest terytorialny, ale zakresy osobnicze nie są dokładnie poznane.
Kopie nory liniowe, z bocznymi rozwidleniami od głównego tunelu. Ich wielkość i architektura nie różniły się między sobą ze względu na płeć. Nora wskazuje stały kierunek wzdłuż głównego tunelu. Większość rozwidleń wyszukiwała rośliny - Artemisia mendozana.  Takie zachowanie sugeruje taktykę zgodną z wyszukiwaniem ograniczonym obszarowo. Nory samic są większe a samców bardziej rozwidlone. Średnia długość systemu samca to około 51 m a samicy tylko 22 m.
Jego pazury i zęby są wyspecjalizowane do kopania.
Osobniki wychodząc na powierzchnię nie oddalają się zbytnio od nor.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku oraz postawy ciała. Charakterystyczna wokaliza "tuc-tuc" powtarzana jest co sekundę aż 30 razy z rzędu. Wokaliza ta występuje zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą głównie podziemne części roślin ale także trawy czy łodygi.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale młode przychodzą na świat w okresie zwiększonej dostepności pokarmowej. System krycia poligamiczny. Kopulacja odbywa się pod powierzchnią gleby w norze.
Ciąża trwa 95 dni. Samica rodzi 2 - 3 młode w miocie. Prawdopodobnie dwa mioty w sezonie.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia 12 - 24 miesiące.

portret Ctenomys mendocinus 

Opisane podgatunki :
- Ctenomys mendocinus eremicus - Contreras, 1979 - Argentyna ( pustynia Mendoza, Nacunan Biosphere Reserve - synonim Ctenomys eremicus - Biorąc pod uwagę dostępne dowody cytogenetyczne i molekularne sugerują, że populacja Ctenomys z Nacunán, określana czasem jako Ctenomys  "eremofilus", a także Ctenomys "eremicus" i Ctenomys "eremophilus", należy do szeroko rozpowszechnionego gatunku Ctenomys mendocinus
- Ctenomys mendocinus eremophilus - ( Contreras, 1981 ) - Argentyna ( prowincja Mendoza, Nacunan Biosphere Reserve ) - synonim Ctenomys eremophilus - Biorąc pod uwagę dostępne dowody cytogenetyczne i molekularne sugerują, że populacja Ctenomys z Nacunán, określana czasem jako Ctenomys"eremofilus", a także Ctenomys "eremicus" i Ctenomys "eremophilus", należy do szeroko rozpowszechnionego gatunku Ctenomys mendocinus
- Ctenomys mendocinus mendocinus - Philippi, 1869 - Argentyna ( prowincja Mendoza )

przednia łapa Ctenomys mendocinus uzbrojona w pazury

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować go w bardziej zagrożonych kategoriach.
Ctenomys mendocinus dzisiaj jest uważany za monotypiczny. Kariotyp ma 2n = 47-48 i FN 75-76 ( Massarini i wsp. 1991b ).
Przeprowadzono dokładny przegląd populacji Ctenomys w zakresie dystrybucji wszystkich gatunków, które obecnie reprezentują kompleks gatunków Ctenomys mendocinus w Argentynie Środkowej. Od wybrzeża południowo-wschodniego Atlantyku do wysokości pasma górskiego Los Andes pobierano próbki dla wszystkich wcześniej rozpoznanych gatunków w obrębie tego kompleksu gatunkowego ( Ctenomys australis, Ctenomys azarae, Ctenomys porteousi, Ctenomys "chasiquensis" i Ctenomys mendocinus). Sekwencje różnych fragmentów mitochondrialnego DNA wykorzystano do oceny związków filogenetycznych między osobnikami i zrozumienia procesów odpowiedzialnych za zaobserwowany geograficzny rozkład zmienności genetycznej. Różnicowanie genetyczne w większości sekwencji było moderowane, chociaż bardzo zróżnicowane haplotypy odnotowano w niektórych miejscowościach na zachodzie obszaru badań, co sugeruje pojawienie się nowych, dotychczas nieopisanych gatunków. Rekonstrukcje filogenetyczne sugerowały obecność trzech głównych kladów w gatunkach złożonych Ctenomys mendocinus, które nie zgadzają się z obecnie proponowaną taksonomią. Prognozy filogeograficzne i demograficzne wskazują, że kompleks gatunków Ctenomys mendocinus doświadczył silnego i niedawnego procesu ekspansji populacji. Proponuje się, schemat rozmieszczenia różnorodności haplotypów w kompleksie gatunków Ctenomys mendocinus odpowiadający scenariuszowi łagodnego lokalnego różnicowania z późniejszym rozszerzeniem do obecnych zakresów rozkładu. Zmiany demograficzne w czasie sugerują, że cykle glacjowo-wlanowe późnego czwartorzędu i wynikająca z tego zmienność jałowości centralnych równin w Argentynie wywierały silny wpływ na ewolucję i kladogenezę kompleksu gatunków Ctenomys mendocinus.
Ctenomys mendocinus jest jednym z najlepiej poznanych gatunków tukotuko i jednym o największym znanym rozmieszczeniu geograficznym ( patrz Rossi i in. 2005 ). 
Albanese i in. ( 2010 ) opisali wykorzystanie i dystrybucję zasobów, a Camin ( 2010 ) dokonał przeglądu ciąży, zachowań macierzyńskich oraz wzrostu i rozwoju.
Nie ma poważniejszych zagrożeń znanych temu gatunkowi.
Nie są znane żadne środki ochrony w celu ochrony tego gatunku. 
Nie wiadomo, czy są potrzebne.

Ctenomys mendocinus przy norze

W niewoli - brak danych.

okaz muzealny - po lewej : u góry - górna część czaszki, u dołu - żuchwa ; po prawej : u góry - góra czaszki, u dołu - dół czaszki 

Ctenomys mendocinus   

Tukotuko ukryty ( Ctenomys occultus ) - Thomas, 1920 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus occultus.
Uwagi : Poprawione przez Reig et al. ( 1966 ); ale także patrz Cabrera ( 1961 ), który włączył go do mendocinus.

Występuje w Ameryce Południowej - północno-zachodnia Argentyna ( Tucuman ).

Zamieszkuje w obszarach roślinności kserotermicznej.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, że jest to mały gatunek o długości głowy i tułowia 138 - 151 mm ( A.I.Medina i wsp. 2007 ).
Ogólne ubarwienie brązowe, z górnymi powierzchniami błyszczącymi z nieco niejasnymi na koronach, ale bez czarnawego czoła.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako zagrożony w kategorii B1ab ( i,iii ), ze względu na to że zakres występowania jest mniejszy niż 5 000 km2, populacje są drastycznie rozdrobnione oraz ciągle maleje zasięg i jakość siedlisk.
Pierwotny zasięg tego gatunku znajduje się pod silną presją utraty siedlisk i degradacji w wyniku ekspansji rolnej, głównie trzciny cukrowej i soi. Większość utraconych siedlisk została zniszczona w ciągu ostatnich sześciu lat.
Gatunek monotypowy. 
Nie ma dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Brak dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku. 
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Tukotuko kordobański ( Ctenomys osvaldoreigi ) - Contreras, 1995 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. 
Uwagi : gatunek nierozpoznany przez Galliari et al. ( 1996 ). 

Wystepuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( prowincja Kordoba, Esrancia San Luis w Sierra Grandes ).

Zamieszkuje wyżynne obszary trawiaste na wysokości 2000 m n.p.m.

tukotuko kordobański ( Ctenomys osvaldoreigi ) 

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Męski holotyp miał długość 275 mm z masą 244 g, równoważne dane dla osobnika holotypu żeńskiego 254 mm i 203,2 g. Odpowiednio i dla szeregu topotypowego, długość ciała 235 - 254 mm, 176 - 279 g ( J.R.Contreras 1995a; A.I.Medina i in., 2007 ).
Ogólny kolor jednolicie ochrowo-brązowy na grzbiecie z płowymi końcówkami włosów.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako krytycznie zagrożony w kategorii  B1ab ( i,ii,iii,iv ).
Zasięg jego występowania jest mniejszy niż 100 km2, znany jest jedynie z jednego miejsca oraz ciągle maleje zakres i jakość siedliska. Pożar w 2006 roku poważnie wpłynął na populację, po nim wystąpił wzrost stad owiec niszczących pozostałe małe populacje gatunku.
Gatunek ten znany jest tylko z jednej bardzo małej populacji ( Bidau, 1998 pers.comm ).
Kariotyp 2n = 52, FN = 56 ( Giménez et al., 1999 ).
Poważne pożary nawiedziły populację w 2006 r. Wypas ma również wpływ na populację ( Ojeda, Bidau i Lessa pers.comm. ). 
Nie występuje w żadnych obszarach chronionych, ale jest wymieniony jako zagrożony na czerwonej liście Argentyny.

W niewoli - brak danych.




Ctenomys paramilloensis - Roig, Contreras, Suzarte, 1975 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. 

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( pustynia Mendoza, Los Paramillos ).

Takson uznawany za nie ważny. Brak jakichkolwiek informacji na temat tego taksonu.




Tukotuko żwirowiskowy ( Ctenomys perrensi ) - Thomas, 1898 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys perrensis.

Występuje w Ameryce Południowej - północno-wschodnia Argentyna ( prowincja Corrientes, Entre Rios ).

Zamieszkuje piaszczyste gleby na obszarach trawiastych.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Średniej wielkości, całkowita długość 230 - 270 mm ( A.I.Medina i in., 2007 ).
Ogólny kolor ciemno połyskujący lub gliniasty, silnie zmieszany z czernią wzdłuż linii środkowej. 
Żyje 12 - 24 miesiące.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na tolerancję na modyfikację siedlisk, prawdopodobieństwo dużej populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku liczebności populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Występuje w dwóch dysjunktywnych populacjach i tam występuje obficie.
Gatunek monotypowy. Kariotypy o 2 n = 51, 53, 54, 55 i 56 zostały znalezione, ze względu na obecność nadliczbowych chromosomów ujemnych w 1 - 4 ° C. Wszystkie próbki, z wyjątkiem jednego samca i dwóch samic, wykazały więcej niż jeden inny kariotyp. Wyniki sugerują, że w badanych miejscowościach często spotyka się osoby heterozygotyczne z jednym lub dwoma produktami rozszczepienia i / lub ze zmienną liczbą nadliczbowych chromosomów. 
Nie ma znanych zagrożeń dla tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku. 
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.


  

Tukotuko andyjski ( Ctenomys pontifex ) - Thomas, 1918 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. 
Uwagi : Istnieje wiele zagadnień taksonomicznych. Pearson i Lagiglia (1992) zauważyli, że Ctenomys pontifex może być synonimem maulinus.

Występuje w Ameryce Południowej - zachodnia Argentyna ( na wschód od Andów w prowincjach San Luis i Mendoza ).

Siedlisko tego gatunku jest nieznane.

tukotuko andyjski ( Ctenomys pontifex )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako niedostateczne dane. Utrzymuje się duża niepewność co do rozmieszczenia gatunku, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, iż gatunek jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. Z tego względu nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia. Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Jest znany tylko z lokalizacji typu w pobliżu San Rafael ( Ojeda pers. Comm. ).
Nie ma dostępnych informacji na temat statusu populacji tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku. 
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.  




Tukotuko pampasowy ( Ctenomys porteousi ) -  Thomas, 1916 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. 
Uwagi : Ctenomys porteusi australis samodzielnym gatunkiem.

Występuje w Ameryce Południowej - wschodnia Argentyna ( Buenos Aires i La Pampa Prov. )

Zamieszkuje resztki trawiastych obszarów oraz obrzeża pól. Jego siedlisko zostało prawie całkowicie przekształcone w pola pszenicy, słonecznika i innych upraw.

tukotuko pampasowy ( Ctenomys porteousi )

Aktywny w ciągu całego roku zarówno w dzień jak i w nocy. Okresy aktywności są przeplatane okresami odpoczynku. 
Żyje samotnie. Większość swojej aktywności spędza pod powierzchnią gruntu. Na powierzchnię wychodzi na krótkie okresy czasu.
Prawdopodobnie jest terytorialny, ale zakresy osobnicze nie zostały poznane.
Możliwym jest iż zakres rewiru samca pokrywa się z zakresami kilku samic.
Kopie dość głębokie i proste nory. Jego pazury i siekacze są przystosowane do kopania w glebie.
Nie odchodzi zbyt daleko od swojej nory i nie tworzy rozległych systemów tuneli i nor.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, dotyku, postawy ciała i wzroku. Tworzy krótką wokalizę "tuc-tuc" powtarzaną co sekundę aż 30 razy z rzędu. Wokaliza występuje zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą podziemne części roślin ( korzenie, kłącza, bulwy, cebule ) ale także rośliny uprawne. 
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 95 dni. Samica rodzi 2 - 3 młode w miocie. Prawdopodobnie 2 mioty w sezonie.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia to prawdopodobnie 12 - 24 miesiące.

Ctenomys porteousi przy norze 

Opisane podgatunki :
- Ctenomys porteousi porteousi - Thomas, 1916 - Argentyna ( południowo-zachodnia prowincja Buenos Aires )

Gatunek uznawany jako bliski zagrożenia ze względu, iż prawdopodobnie uległ znacznemu zmniejszenie ( jednak prawdopodobnie w tempie mniejszym niż 30% w ciągu 10 lat ) z powodu powszechnej utraty siedlik przez większość jego zasięgu. To sprawia, że gatunek jest bliski kwalifikacji jako wrażliwy. W przyszłości gatunek ten najprawdopodobniej będzie się kwalifikował do zagrożenia w kategorii B1ab + 2ab. 
Konieczne są dalsze badania, aby lepiej zrozumieć wpływ konwersji siedlisk na spadek populacji.
Trawiaste tereny trawiaste były pierwotnym siedliskiem tego gatunku, ale ze względu na zmiany w użytkowaniu gruntów najczęściej występuje na obrzeżach pól. Znajduje się tylko na krańcach pól ( Bidau ). W całym zasięgu prawie całe siedlisko zostało przekształcone w pszenicę, słonecznik i inne uprawy.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku. 
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Tukotuko polny ( Ctenomys pundti ) - Nehring, 1900 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus pundti.
Uwagi : Zawarty w mendocinus przez Cabrera ( 1961 ).Traktowany obecnie jako samodzielny gatunek. 

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( Cordoba i San Luis Prov ).

Zamieszkuje pierwotnie pampę, obecnie jego siedlisko jest przekształcane w różnorodne uprawy rolne.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako wrażliwy w kategorii  B1ab ( i,ii ), ze względu iż jego zasięg występowania wynosi mniej niż 20 000 km2, populacja jest poważnie rozdrobniona i jego pierwotne siedlisko pampa stale się zmniejsza z uwagi na przekształcenie w różnorodne uprawy rolne.
Nie występuje już w pobliżu miejscowości typu La Carlota w prowincji Kordoba ( Tiranti i in., 2005 ).
Gatunek ten jest naturalnie rzadki ( Bidau pers.comm ).
Historycznie naturalnym środowiskiem tego gatunku była pampa.
Katiotyp 2n=50, FN=84; Grupa talarum (C), którą Tiranti i in. określili jako kompleks Ctenomys pundti ( 2005 ), jest utworzony przez Ctenomys pundti i Ctenomys talarum ( węzeł C ) w dobrze podtrzymywanym kladzie monofiletycznym. Jednakże Ctenomys talarum jest parafiletyczny w stosunku do Ctenomys pundti. Rozbieżność wewnątrzgatunkowa między Ctenomys talarum mieści się w zakresie od 0,4% do 2,1%. 
Grupa Ctenomys talarum jest siostrzanym taksonem grupy Ctenomys mendocinus.
Jednak nazywamy to grupą talarum, ponieważ jest to starsze imię niż pundti. Ponadto, haplotypy Ctenomys talarum tworzą grupę parafilofilową w stosunku do Ctenomys pundti, rzucając wątpliwości na status taksonomiczny obu taksonów. Podobnie jak w przypadku większości taksonów Ctenomys, granice gatunków w tej grupie wymagają dalszej oceny przy integracji większej liczby osobników, cech morfologicznych i nuklearnych sekwencji DNA.
Głównym zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk spowodowana przekształceniem w rolnictwo. 
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku. 
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Ctenomys australis 

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Nowy gatunek gryzonia - Uromys vika.

Uromys vika - Lavery et al, 2017  - gryzoń z podrodziny Murinae, z rodziny Muridae.

Na wyspie Vangunu, części Wysp Salomona, odkryto nowy gatunek szczurowca Uromys vika.

Zamieszkuje lasy na wyspie.

rycina - Uromys vika 

Osiąga długość nawet do 50 cm i żyje na drzewach.
Jego waga może dochodzić do 1kg.
Ma też silne zęby, które pozwalają zwierzęciu na przegryzienie się przez kokosy, a także mocny ogon, umożliwiający chodzenie po drzewach.
Nowoodkryty szczurowiec na Wyspach Salomona jest cztery razy większy od podobnych sobie gryzoni. Był dotychczas nazywany przez lokalnych mieszkańców wyspy "vika", nie był jednak naukowo sklasyfikowany.

Uromys vika 

Naukowiec Tyrone Lavery poświęcił kilka lat na znalezienie stworzenia. W pewnym momencie zwątpił, czy duże szczurowce opisywane przez mieszkańców wyspy naprawdę istnieją.
Szczurowca udało się znaleźć, gdy w lesie ścięto jedno z drzew. Mieszkał na nim właśnie Uromys vika. 
Badania DNA wykazało, że nie należy on do żadnego z wcześniej sklasyfikowanych ośmiu gatunków, które znajdują się na wyspie. 
Uromys vika jest obecnie zagrożonym gatunkiem, ponieważ ok. 90 % drzew na wyspie zostało wyciętych.
Został zidentyfikowany jako nowy gatunek na podstawie czaszki, szkieletu i szczegółowej analizy DNA. Pojedynczy osobnik początkowo zebrany z ściętego drzewa ( Dillenia salomonensis ) miał długość 46 cm, ważył od 0,5 do 1,0 kg i miał pomarańczowo-brązowe futro. 
Uważa się, że jego dieta zawiera orzechy o grubych skorupach, takie jak orzechy ngali i orzechy kokosowe  oraz prawdopodobnie owoce. 

orzechy z wydrążonymi otworami przez Uromys vika 

Gatunek ten prawdopodobnie zostanie uznany za krytycznie zagrożony ze względu na niewielką ilość siedlisk leśnych ( około 80 km2 ) pozostających na wyspie i trwające pozyskiwanie drewna. 
Odkrycia dokonał Tyrone Lavery, mammalogista i badacz w Field Museum w Chicago, wraz z naukowcami Johnem Vendim i Hikuna Judge. Podczas podróży na Wyspy Salomona w 2010 roku Lavery usłyszał opowieści o gigantycznych, zamieszkujących drzewa gryzoniach, które miejscowi nazywali vika. Niestety, ten wybór siedlisk spowodował, że stworzenia były szczególnie trudne do wyśledzenia.
Po latach poszukiwania nieuchwytnego zwierzęcia, w końcu potwierdził jego istnienie, czyniąc go pierwszym nowym gatunkiem gryzonia, który można opisać na wyspach od ponad 80 lat.

czaszka Uromys vika 

Lavery przeprowadził dziesięć osobnych wizyt na wyspie Vangunu w archipelagu Wysp Salomona na Oceanie Spokojnym. Ale jedynym szczurem, którego udało mu się ujrzeć lub schwytać, był wprowadzony szczur śniady ( Rattus rattus ). Przez lata jedynym niepotwierdzonym dowodem, że ten vika był prawdziwy, był znaleziony "naprawdę duży kał gryzoni, zbyt wielki, by pochodzić od szczura śniadego", który odkrył podczas wizyty w 2012 r. Już zaczął się martwić, że zwierzę wyginęło, gdy zadzwonił do niego miejscowy konserwator przyrody informując go iż, 46-centymetrowy, pomarańczowo-brązowy szczurowiec został zebrany z ściętego drzewa. "Zacząłem się zastanawiać, czy to naprawdę odrębny gatunek, czy też ludzie zwykli nazywać" vika "zwykłego szczura śniadego - mówi Lavery. "Jeśli szukasz czegoś, co żyje na ziemi, patrzysz tylko w dwóch wymiarach, od lewej do prawej i do przodu i do tyłu. Jeśli szukasz czegoś, co może żyć w 30-metrowych drzewach, to jest zupełnie nowy wymiar, który musisz przeszukać. "
"W końcu mieć vika w ręce było bardzo szczególne uczucie", mówi Lavery, doktor habilitowany w The Field Museum w Chicago, Illinois, i główny autor artykułu, który opisuje Uromys vika ( na cześć lokalnej nazwy ), opublikowany w dniu 27 września 2017 roku w Journal of Mammalogy.

rycina - Uromys vika

Jestem naprawdę podekscytowany tym zwierzęciem", mówi Kristofer Helgen, zoolog z University of Adelaide w Australii, który zidentyfikował wiele nowych gatunków. "Wyspy Salomona mają niesamowitą faunę gryzoni", mówi, ale większość gatunków podejrzanych o zamieszkiwanie na wyspach znana jest tylko ze słyszenia lub z dowodów historycznych, takich jak częściowo skamieniałe kości znalezione w jaskiniach lub czaszki i skórki w muzeach, często ich wiek sięga lat 80-tych XIX wieku. "To odkrycie pierwszej klasy."
Zwierzę, które studiował Lavery, zostało znalezione, pozostając na drzewie, które zostało wycięte przez komercyjną firmę zajmującą się pozyskiwaniem drewna. Okaz zmarł na skutek obrażeń, ale został sfotografowany. 
Hikuna Judge, ranger z Zair Resource Management Area na Vangunu i drugi autor artykułu, wysłał szczurowca do Lavery'ego, który wówczas był w Muzeum Queensland w Brisbane w Australii.
Zanim Lavery zbadał zwierzę, prawie wszystkie jego miękkie tkanki uległy rozkładowi. Ale czaszka była kompletna, a jego badanie wraz z częściowym szkieletem, włosami i żuchwą oraz wynikami analizy DNA pokazały, że był to rzeczywiście nowy gatunek. Jego najbliżsi krewni, dwa olbrzymie srebrne szczury, żyły na wyspie Guadalcanal na południowym wschodzie.
W końcu jednak upór zespołu opłacił się. Okaz znaleziono w powalonym drzewie, a Lavery był w stanie powiedzieć po widoku, że nie należy on do przynajmniej niektórych znanych gatunków. Analiza DNA wkrótce potwierdziła, że ​​jest całkowicie nowa dla nauki, a zespół nazwał ją Uromys vika na cześć swojej tradycyjnej lokalnej nazwy.
Szczurowca nie zważono przed jego rozłożeniem, ale Lavery uważa, że ​​dorosły Uromys vika prawdopodobnie osiąga od 500 gramów do 1 kilograma. Zjada kokosy, jak również prawdopodobnie owoce i inne orzechy. 
Biorąc pod uwagę, że tylko około 80 km2  pierwotnego lasu pozostaje na Vangunu, Lavery szacuje, że może pozostać nie więcej niż 100 zwierząt.
Wyspy Salomona, leżące około 1600 kilometrów na północny wschód od Australii, są biologicznie odizolowane. Ponad połowa ssaków na wyspach nie znajduje się nigdzie indziej na świecie. Handlowe pozyskiwanie drewna stanowi poważne zagrożenie dla ich przetrwania.
"Mam nadzieję, że Judge i Lavery kontynuują dokumentowanie fauny" - mówi Jake Esselstyn z Louisiana State University w Baton Rouge, który był częścią zespołu, który odkrył nowy gatunek szczura na wyspie Sulawesi w Indonezji w 2013 r. Na pewno na Wyspach Solomona jest więcej nieznanych ssaków, a utrata siedlisk może doprowadzić do wyginięcia gatunków, zanim zostaną udokumentowane. Jest duża szansa, że ​​już się tak stało. "
Jest tylko osiem znanych gatunków rodzimych szczurów z Wysp Salomona i patrząc na cechy czaszki, mogę od razu wykluczyć gromadę gatunków" - mówi Lavery. "Ten projekt naprawdę pokazuje znaczenie współpracy z lokalnymi mieszkańcami."
Niestety, trudne poszukiwania mogły wskazywać na inny problem: rzadkie szczurowce wydają się zagrożone wylesianiem i wygląda na to, że nowy gatunek szybko znajdzie się na liście Krytycznie Zagrożonych.
"Dostaje się na scenę dla tego szczurowca, który, gdybyśmy nie odkryli go teraz, mógłby nigdy nie zostać odkryty" - mówi Lavery. "Obszar, w którym został znaleziony, jest jednym z niewielu miejsc w lesie, które nie zostało zarejestrowane." 
Musimy udokumentować tego szczura i znaleźć dodatkowe wsparcie dla Obszaru Chronionego Zaira w Vangunu, gdzie żyje ten szczurowiec. "

Uromys rex

Opracowano na podstawie :

Artykułu badawczego opisującego nowy gatunek, który został opublikowany w Journal of Mammalogy.

tłumaczenie własne

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Samolecznictwo u orangutanów borneańskich.

Świat przyrody jest pełen leków, z których wiele zostało wykorzystanych przez firmy farmaceutyczne, by wyprodukować produkty, które zdobią półki naszych aptek i szafek łazienkowych. 
Ale nie tylko ludzie są jedynymi zwierzętami, które mogą znaleźć i stosować substancje lecznicze, teraz nowe badania dodają orangutany borneańskie ( Pongo pygmaeus ) do rosnącej listy gatunków, które się samoleczą.
Przykłady samoleczenia zwierząt nie są rzadkie. Niektóre ptaki angażują się w chwytanie mrówek, pocierając owady o swoje ciała. Naukowcy sądzą, że kwas mrówkowy wytwarzany przez mrówki może być stosowany przez ptaki jako środek grzybobójczy lub bakteriobójczy. Obserwowano, że kapucynki ( Cebus sp.) pocierają futro roślinami o właściwościach odstraszających owady. Naukowcy są przekonani, że szympansy ( Pan troglodytes ) często połykają całe liście gorzkich roślin, których normalnie nie zjadają, aby pozbyć się z ciał nicieni.
Ale nigdy wcześniej takie zachowanie nie zostało potwierdzone u wielkich małp azjatyckich, orangutanów. 

orangutan borneański ( Pongo pygmaeus )

Badanie opublikowane w Nature pokazuje, że roślina używana przez orangutany borneańskie ( Pongo pygmaeus ) rzeczywiście ma właściwości przeciwzapalne. Jego autorzy twierdzą, że ich wyniki wskazują, że małpy prawdopodobnie używają go dla korzyści leczniczych i dostarczają pierwszych dowodów naukowych na celowe, zewnętrzne samoleczenie u małp człekokształtnych.

orangutan borneański liżący swoje ramię

Naukowcy zaobserwowali orangutany borneańskie przeżuwające liście rośliny Dracaena cantleyi, wytwarzając mydlaną pianę, którą następnie rozprowadzają na skórze.
Nowe badanie stwierdza, że Dracaena cantleyi ma właściwości przeciwzapalne, co sugeruje, że orangutany używają jej do samoleczenia.
Rdzenne społeczności ludzkie również używają tej rośliny jako środka przeciwbólowego.
Naukowcy twierdzą, że ich badania dostarczają pierwszych naukowych dowodów celowego, zewnętrznego samoleczenia u wielkich małp.
Nigdy wcześniej takie zachowanie nie zostało potwierdzone u wielkich małp azjatyckich, orangutanów. 
Roślina Dracaena cantleyi, to nieokreślony gatunek z dużymi liśćmi znalezionymi w południowo-wschodniej Azji. Jej liście zawierają saponinę, związek chemiczny, który ogólnie czyni ją gorzkimi i nieatrakcyjnymi jako źródło pożywienia.

Dracaena cantleyi

Saponina pieni się, gdy jest pobudzona i pomimo goryczy, naukowcy zaobserwowali orangutany borneańskie przeżuwające liście Dracaena cantleyi i wykonujące mydlaną pianę, którą następnie rozprowadzają na skórze.
Orangutany wypluwały wszystkie liście, których nie nałożyły na skórę, co skłoniło naukowców do przekonania, że nie jedzą ich po prostu. Ale nie mieli pewności, czy Dracaena cantleyi ma jakiekolwiek właściwości lecznicze, które pomogłyby wyjaśnić zachowanie wielkich małp. Aby odpowiedzieć na to pytanie, zespół naukowców z różnych instytucji skupił się na pracy, aby dowiedzieć się, czy roślina zawierała coś, co mogłoby wyjaśnić, dlaczego orangutany czując gorzki smak, robią z niej maść.
Analiza farmakologiczna wykazała, że Dracaena cantleyi ma właściwości przeciwzapalne. U większości zaobserwowanych orangutanów zauważono, że używają go samice, które rozkładają je na swoich ramionach. Naukowcy sugerują, że mogły go używać do leczenia ramion, które stały się obolałe od noszenia potomstwa.
Mieszkańcy ludzkich społeczności na Borneo podobno również używają Dracaena cantleyi do leczenia bólu stawów i mięśni.
"Fakt, że miejscowi ludzie używają zmiażdżonych liści na bóle mięśni i stawów, dodatkowo wspiera koncepcję, że orangutany wykorzystają ją do leczenia podobnych problemów" - napisali naukowcy w swoich badaniach. 
"Rdzenni mieszkańcy Borneo, na przykład, używają go do leczenia bólu w swoich ramionach po udarze, bólu mięśni oraz obolałych kości i obrzęków."
Badacze twierdzą, że ich wyniki mogą również pomóc w badaniu miejscowej medycyny.
"To odkrycie jest również ważne w badaniach etno-medycyny, ponieważ wiadomo, że społeczności tubylcze uzyskują wiedzę o roślinach leczniczych poprzez obserwację ich wykorzystania przez chore zwierzęta".
Z badań wynika iż orangutany borneańskie przetwarzają rośliny i wykorzystują je w medycynie.

orangutan borneański ( Pongo pygmaeus )

autor: Morgan Erickson-Davis w dniu 4 grudnia 2017 r.

Opracowano na podstawie :

Artykułu w Nature 

tłumaczenie własne

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.